- 12 Haziran 2020
- 588
- 1.191
- 28
- 33
- Konu Sahibi Mandalinakolik
-
- #1
Her gün burada açılan korana hikayeleri okurken türkiyede bir artış olduğunun farkındayım.
Virus arttıkça insanlara bir rahatlık geldi işte tam anlamadığım nokta bu.
Aylardir evden pek çıkmadık çocuklar virüs geldi geleli market yüzü gormedi.
Misafirliğe son bir aydır mesafe kurallarını da onemseyerek olumlu bakmaya başlamıştık bizim bulunduğumuz yerde hic virüs çıkmadığı icin.
ama diğer sehirlerde tekrar virüs artmaya başlayınca eşime misafirlik işlerine ara verelim
bayramdan sonra kimseyle gorusmeyelim herkes kalabalığa girmiştir şehir değişikliği yapmıştır dedim anlaştık tamam dedi.
Iki gün önce baska şehirden bir arkadaşı aradi size geliyoruz bayramlaşmaya dedi. Mesafe kurallarina uyariz dedi ve emrivaki oldu geldiler.
Bana sorulsa hayir kabul edemem derdim ama oyle bir sansim da olmadı.
Neyse geldiler öpme sarılma olmadı. Ama çocuklar itise kakisa oynadılar bizimkiler ve onlarinkiler.
Sonra kadin dedi ki ayy bizim orda cok virüs var burda ne güzel hic yokmuş.
Ben şaştım kaldım ne desem o an boş olacakmış gibi hissettim evden kovmak geldi içimden o an.
Sonra bir arkadaşları varmış sizi de tanistiralim burdalar buraya geliyorlar dediler.
Neyse onlar da geldi ben hala kendimi kabustayim sanıyorum ne zaman uyanacagim acaba diye bekliyorum.
Onlar da geldi tanisma faslindan sonra kadin dedi ki dün cenazeye gittik cok kalabalıktı. Cok kişiyle sarıldık falan.
Terasta oturduk evin icinde oturtmadim bile maskeleri çıkarmadık.
Neyse onlar gittiler ben hemen evi havalandırdım. Her yeri domestosla sildim çocukları banyo yaptırdım.
Öyle uyuduk. Dün yine bir arkadaş aradı size gelicez diye kadın tansiyon hastası
Dedim canim gelmeyin
bak su an biz kendimizi riskli görüyoruz son zamanlarda çok kişiyle görüştük. Sen tansiyon hastasısın sonra görüşelim dedim. Tamam dedi.
Oh dedim rahatladım. Sonra 1 saat gecince yine aradi biz hazırlandık geliyoruz bizim için sorun yok görüşelim illa dedi bir sey olmaz mesafe kuralina dikkat ederiz maske takariz diye geldi. Ben o kadar bak sana bir sey olursa kendimi suclarim dedigim halde bir sey olmaz dedi.
Keşke onu düşünmek yerine kendimi dusunseydim benim de suçum bu.
Hayır asla gelme demeyi öğrettiler bana.
O günden sonra bir dada babalarimiz gelse asla kabul etmicez dedik öyle de oldu.
Ne oldu bu insanlara ben mi çok takıntılı oldum herkes çok rahat diyorum bazen.
Ama o entube hastalarının fotograflarini görünce korkuyorum. Hadi sevdiklerimden biri ya da ben o halde olursak diyorum. 99gündür
Ben mi çok duygusal bakıyorum olaylara ?
Hemsireler doktorlar dikkat etmeyenlere hakkımızı helal etmeyeceğiz diyorlar .
Onları izleyen var mi hikayelerini bilen var mi en çok onlar yoruldu biz nasıl onların hakkını ödeyeceğiz böyle yaparak diyorum.
Aylarca evladindan anne babasindan otel odalarinda kalan peynir zeytinle yemeğini geçiştiren hemsirelerimizin gözyaşlarını gören var mi diyorum.
O tulumları cikardiklarinda ic camasirina kadar terlemis olduklarını saç diplerinin hic kurumadıklarını bilen var mi diyorum.
Bunların hepsini bize gelenlere de anlattım artık virus öldürücü değil sende rahat ol diyorlar.
Başımı alıp uzaya kacasim var. Anlasilmadigim için.
Bir dağa çıkıp bagirasim var.
Duvarları ayağımla kirasim var.
Bu virüs hayat enerjimi aldi insanlara insanlara olan guvenimi aldı.
Ama sevdiklerimi elimden almasın.
Yoksa herkesi ben de yakarım
Not: Bu konuda ki hatami anladım. Insanlara kalpleri kirilircasina yok demek . Başka türlü laftan anlamazlar çünkü.
O günden sonra kaç kişi yine görüşmek istedi eşimin babası gelmek istedi baska şehirden cok samimi arkadaşım gelmek istedi net bir şekilde hayır daha sonra görüşelim kimseyle görüşmüyoruz dedik. Gelmediler.
Benim gibi çok kisi var biliyorum kalp kiramadiklari için direkt yok demediği için bunlara maruz kalan.
Hatamizi farkedelim ve ben de dahil kimseyi asla kabul etmeyelim.
Virus arttıkça insanlara bir rahatlık geldi işte tam anlamadığım nokta bu.
Aylardir evden pek çıkmadık çocuklar virüs geldi geleli market yüzü gormedi.
Misafirliğe son bir aydır mesafe kurallarını da onemseyerek olumlu bakmaya başlamıştık bizim bulunduğumuz yerde hic virüs çıkmadığı icin.
ama diğer sehirlerde tekrar virüs artmaya başlayınca eşime misafirlik işlerine ara verelim
bayramdan sonra kimseyle gorusmeyelim herkes kalabalığa girmiştir şehir değişikliği yapmıştır dedim anlaştık tamam dedi.
Iki gün önce baska şehirden bir arkadaşı aradi size geliyoruz bayramlaşmaya dedi. Mesafe kurallarina uyariz dedi ve emrivaki oldu geldiler.
Bana sorulsa hayir kabul edemem derdim ama oyle bir sansim da olmadı.
Neyse geldiler öpme sarılma olmadı. Ama çocuklar itise kakisa oynadılar bizimkiler ve onlarinkiler.
Sonra kadin dedi ki ayy bizim orda cok virüs var burda ne güzel hic yokmuş.
Ben şaştım kaldım ne desem o an boş olacakmış gibi hissettim evden kovmak geldi içimden o an.
Sonra bir arkadaşları varmış sizi de tanistiralim burdalar buraya geliyorlar dediler.
Neyse onlar da geldi ben hala kendimi kabustayim sanıyorum ne zaman uyanacagim acaba diye bekliyorum.
Onlar da geldi tanisma faslindan sonra kadin dedi ki dün cenazeye gittik cok kalabalıktı. Cok kişiyle sarıldık falan.
Terasta oturduk evin icinde oturtmadim bile maskeleri çıkarmadık.
Neyse onlar gittiler ben hemen evi havalandırdım. Her yeri domestosla sildim çocukları banyo yaptırdım.
Öyle uyuduk. Dün yine bir arkadaş aradı size gelicez diye kadın tansiyon hastası
Dedim canim gelmeyin
bak su an biz kendimizi riskli görüyoruz son zamanlarda çok kişiyle görüştük. Sen tansiyon hastasısın sonra görüşelim dedim. Tamam dedi.
Oh dedim rahatladım. Sonra 1 saat gecince yine aradi biz hazırlandık geliyoruz bizim için sorun yok görüşelim illa dedi bir sey olmaz mesafe kuralina dikkat ederiz maske takariz diye geldi. Ben o kadar bak sana bir sey olursa kendimi suclarim dedigim halde bir sey olmaz dedi.
Keşke onu düşünmek yerine kendimi dusunseydim benim de suçum bu.
Hayır asla gelme demeyi öğrettiler bana.
O günden sonra bir dada babalarimiz gelse asla kabul etmicez dedik öyle de oldu.
Ne oldu bu insanlara ben mi çok takıntılı oldum herkes çok rahat diyorum bazen.
Ama o entube hastalarının fotograflarini görünce korkuyorum. Hadi sevdiklerimden biri ya da ben o halde olursak diyorum. 99gündür
Ben mi çok duygusal bakıyorum olaylara ?
Hemsireler doktorlar dikkat etmeyenlere hakkımızı helal etmeyeceğiz diyorlar .
Onları izleyen var mi hikayelerini bilen var mi en çok onlar yoruldu biz nasıl onların hakkını ödeyeceğiz böyle yaparak diyorum.
Aylarca evladindan anne babasindan otel odalarinda kalan peynir zeytinle yemeğini geçiştiren hemsirelerimizin gözyaşlarını gören var mi diyorum.
O tulumları cikardiklarinda ic camasirina kadar terlemis olduklarını saç diplerinin hic kurumadıklarını bilen var mi diyorum.
Bunların hepsini bize gelenlere de anlattım artık virus öldürücü değil sende rahat ol diyorlar.
Başımı alıp uzaya kacasim var. Anlasilmadigim için.
Bir dağa çıkıp bagirasim var.
Duvarları ayağımla kirasim var.
Bu virüs hayat enerjimi aldi insanlara insanlara olan guvenimi aldı.
Ama sevdiklerimi elimden almasın.
Yoksa herkesi ben de yakarım
Not: Bu konuda ki hatami anladım. Insanlara kalpleri kirilircasina yok demek . Başka türlü laftan anlamazlar çünkü.
O günden sonra kaç kişi yine görüşmek istedi eşimin babası gelmek istedi baska şehirden cok samimi arkadaşım gelmek istedi net bir şekilde hayır daha sonra görüşelim kimseyle görüşmüyoruz dedik. Gelmediler.
Benim gibi çok kisi var biliyorum kalp kiramadiklari için direkt yok demediği için bunlara maruz kalan.
Hatamizi farkedelim ve ben de dahil kimseyi asla kabul etmeyelim.
Son düzenleme: