Lisans mezunu evli calismayan hanimlar

Ben de lisans mezunuyum işten Yen'i çıktım..şimdilik iyi gibiyim çünkü iş yerinde mutsuz olmaya başlamıştım yoruluyordum ev işlerini zor yapıyordum şuan en azından evle ilgilenebiliyorum..tabiki çalışmak insanı daha dinç tutuyor daha enerjik oluyorsun,.belki tekrar dönebilirim ya da seneye artık
 
Beeen beeen
tabi benim durumum biraz farkli. ben 6 sene ozel bi okulda ogretmendim. bunun 3 yilinda evliydim. o kadar yogunduki... hafta ici aksam 9lara kadar etutler toplantilar, cumartesi ettutler, resmi tatillerde etutler geziler, son dakkada cikan etutler toplantilar. bi de idareciler sorunlu. evim de gram huzur kalmamisti. eve yetisemez olmustum. her cuma eve ağlayarak gelirdim. az parayla maksimum iş fikriyle çalışan bi yerdi. milli egitimde calissam 4-5 bin alabilecegim mesai yaparken özel okulda en fazla 2000 aliyordum. bi de üstüne bebek olmasi icin doktora git geller cikinca izin almam zorlasinca heeeeyyyyytt dedim başlarım işine biraktim gitti.
şimdi rahat rahat bebisim icin tedavi görüyorum. bebisim gelsin rahat rahat 2 yil ona bakmak istiyorum ondan sonra tekrar calisma hayatına dönerim belki. 7-8 aydir ev hanimiyim mutluyum valla. ohhhh her isimi rahat rahat yapiyorum. üstüne kahvemi elime alip tv keyfi yapiyorum, bi kenarda birikmis kitaplarimi okuyorum. spora yazildim spora gidiyorum.canim istedigi an çıkıp gezip gelebiliyorum kimseden izin almam gerekmiyor. valla ne guzelmis ev hanimligi
şu ana kadar hic canim sıkılmadi insallah bundan sonra da sıkılmaz
 

Ben aynı durumdayım canım hatta evde olup sıkılan depresyona giren bir ben varim sanıyordum.. ben de mühendislik mezunuyum üstelik yüksek lisans da yaptım iş bulamadığım için bir firmada yönetici asistanı olarak çalışıyordum ama bazı sebeplerden ayrıldım o kadar pişmanım ki şu an.. evde oturmak çok kötüymüş kendimi dinlemekten hastalık hastası oldum resmen.. ve iş bulamıyorum bulunduğum şehir ve okuduğum bölüm maalesef bu anlamda çok kısıtlı..
 
Ben çalışmasam depresyona girerim galiba. Çalışmadan hayat nasıl geçiyordu unuttum. Gerçi o zamanda okuyordum, hergün okula git-gel sonra ders çalış, zaman geçiyordu bir şekilde. Evde olduğum günler uyumaya çalışıyorum sürekli, çünkü kendime ayıracak zamanım çok az kalıyor. Bana doğa iyi geliyor, eve çiçek al onlarla ilgilen ya da hayvan besle mesela.
 
Lisans mezunuyum, hamileliğimle beraber işten ayrıldım.
Başlangıçta çok zorlandım, bir anda boşa çıkmış hissi, ne yapacağımı bilemedim...
Bebeğim oldu, loğusalıktı, yok depresyona girdimdi girmedimdi, anneliği öğrenmeye çalışmalar, onun sıkıntıları...

Şimdi bebek büyütüyorum ve uzun bir süre daha işe dönmeyi düşünmüyorum.
Ancak salt bebek bakımı değil, kendimi mutlu edecek, kendimi iyi hissettirecek şeylerle hayatımı dolduruyorum.
Fitnessa gidiyorum vücudumu forma sokuyorum. Resim yapıyor hedef koyduğum sergiye hazırlanıyorum. Saçlarımı ciddi ciddi uzatmaya karar verdim baya da uzadılar, mütemadiyen ona bakım yapıyorum. Bebişi de arabaya alıp evden eşimin iş yerine doğru uzun yürüyüşler yapıyorum. Bazı bazı annemlerin güne takılıyorum, teyzelerle muhabbet ediyorum. Akraba-arkadaş ziyaretlerinde bulunuyorum, havadan sudan ottan konuşuyorum, ilgimi çeken araştırıları okuyor, kırtasiyelerde kendimi şımartıyorum (Kırtasiye manyağıyım biraz). Bazen de kahvemi-çayımı elime alıp buralarda takılıyorum.

Zamanı dolduruyorum elimden geldiğince.

Çalışmaya ya da okulun temposuna alışmış biri, aniden eve oturunca bunalabilir, yaşam amacını kaybetmiş hissedebilir, kendini işe yaramaz görebilir. Baktınız olmuyor, çalışma hayatına başlayın yani "Evde oturacağım illa, buna alışacağım" diye sıkmayın kendinizi.
 
Eşim çok yoğun çalışıyor, çocukların aileye ihtiyacı var ve ben de çalışırsam yazık olur diye düşünüyoruz. İyi bir üniversite mezunuyum iki dilim var kariyer çöpe gitti ama düzenli bir ev mutlu çocuklar ve gözü arkada kalmayan bir eş bizi tatmin ediyor.
Hobi edinebilirsin, ben boş zamanımda dikiş dikiyorum, spor salonuna gidiyorum, dünya mutfaklarından pişirmeye meraklıyım onun için çarşı pazar gezip malzeme toplamayı da severim. Arkadaşlarım ve komşularım da her bir boşluğumdalar kısacası vaktim yok depresyon da neymiş
 
Ben de lisanslı işsizim.4 yıllık evliyim.9. aya girmişim işsizlikte oof of.Çocuğum yok.
Evde olmanın sıkıcı bir tarafı yok,sürekli yapacak bir şeyler buluyorum.Eğitici videolar merak ettiğim şeyler vs izlerim,kendi çapımda zamanını geçiriyorum.
Ama para kazanamamak canımı sıkıyor.Maddi anlamda toparlanma evresindeyiz çok şükür,borçları çok rezil olmadan ödeyebiliyoruz.Ben çalışsaydım daha rahat halledebilirdik diye üzülmüyor değilim.
35 yıllık hayatımda ilk defa bu kadar işsiz kaldım son 18 yıldır O kadar da çalışmaya alışkın biriyim.
 
ben varım beeeen, mutsuzgillerden.
Yüksek lisans terkim ama hoca yüzünden valla, yoksa bitime çok az kaldıydı.

Ben de bebek için ara verenlerdenim.
Sorunum çalışmamak değil de ev işleri.
Hiç mi sevmez bir insan ev işini, hiç sevmiyorum ya.
Hani evim temiz olsun mis gibi koksunculardan hiç olamadım, küçükken bile babamla takılıp toplumun erkeğe biçtiği işleri üstlenerek ev işi olayından kaçardım, şimdi kaçamıyorum da.
 

Yorumunuzu büyük ölçüde doğru buluyorum fakat kontenjan işgali konusunda katılmıyorum. İnsanlar sadece iş sahibi olmak için eğitim görmezler ki. Kendini geliştirmek, yeni bir şeyler öğrenmek, bir alanda uzmanlaşmak, ilgi duyulan alanın uzmanı olmak da eğitim almak için yeterlidir. Aslında öğrencilermizin bu kadar mutsuz ve verimsiz olma sebebi de bu denli işe odaklı olmak. Tabi bunu ülke şartları bu hale getiriyor ama kendini yetiştiren hiçbir insan bence kontenjan işgali değildir.
 
Kacyildir evdesiniz.
 
Yasiniz kac acaba.umarim bir is bulursunuz diplomalariniz da bosa gitmez.
 
Çocuk olmadan önce çok iş aradım ama mesleğimden ötürü vazgeçtim.
Tam kendi işimi kurma hayallerim varken, hamile kaldım.
Birini büyütüyorum araştırayım derken tatatatamm ikinci hamilelik geldi.
Depresyona giremedim, öyle bir lüksüm olmadı.:)
Ama çocukların kreş yaşı geldiğinde mutlaka iş kuracağım kendime.
Çünkü evde olmak bana göre değil.
Bu halimle bile haftada en az 3-4 gün dışarıdayım, ev beni boğuyor üzerime geliyor duvarlar.
İşe yararlığımı hissettiğim, bireysel başarının tadına vardığım bir alanım olmalı hayatımda.
 
Herkes dusuncelerini yazmis tesekurler.evde mutlu olan daha cok galiba ama belirli bir sure calisip evde olunca oh be diyor insan .fakat yillar gecipte ayni tempoda sadece ev isleri ile mesgul olunc durum degisiyor.belkide ben buna adapte olamadim.
 
Okumak illaki sonucu çalışmak para kazanmak olarak mı algılanmalı?
 
9 yıllık ev hanımıyım. Sevmedim sevemeyeceğim de, depresyonla da bu şekilde tanıştım. Bende mecburi nedenlerden ev hanimligina talim ettim. Ama hep is hayatina dönmeye çalıştım. Hala da kafamda kendi işimi kurmaya niyetim var. Evde kendi çapımda bir şeyler yapmaya çalışıyorum.

Ev hanımlarının tek dayanakları çocuklarıdır. Onlarin başarısı iyi yetişmesi ile övünürler. Yemek bulaşık temizlikmis bunlari yapan tonla insan var zaten. Kendilerine yatirimlari yoktur. Konu sahibi seni tenzih ediyorum sende ben gibi mecburi nedenlerden talim ediyorsun. Ev hanimliginin yuceltilmesine empoze edilmesine karşıyım. Bunu savunacak olan kızını okutarak kendi ile çelişiyor zaten.
 
Ev beni boguyor uzerime geliyor duvarlar.iste tam bunu yasiyorum evde olunca.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

M
  • Kilitli
Gidiyorum...
Yorumlar
4
Görüntüleme
2K
Mune
Yaşadıklarımı anlamlandıramıyorum: eski sevgilim narsist miydi?
3 4 5
Yorumlar
90
Görüntüleme
28K
ZemheriPoyraz
Saç Uzatma Yöntemleri Saçı hızlı uzatma günlüğü fotoğraflı
9 10 11
Yorumlar
212
Görüntüleme
136K
gecevekedicik
S
Basimdan gecenler......
6 7 8
Yorumlar
143
Görüntüleme
20K
efftelya
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…