Ay inanmıyorum basklarinin da aci cekmesini istiyorum demissin..Bir önceki konumda bahsetmiştim annem kanser hastası, yoğun bakımda ve vefatını bekliyoruz. Gencecikken bu dünyadan göçüp gidecek. Bu duygunun yoğunluğuyla çevremi gözlemledim ve düşündüm. Neden hepsinin hayatı yolunda? Neden onlar da büyük sınavlar vermiyorlar? Kötü bir düşünce biliyorum ama onların da acı çekmesini istiyorum
Herkesin ailesi sağ, hayatlarında sevdikleri biri var, maddi kaygıları yok... Gülüyorlar eğleniyorlar. Dokunuyor bu durum bana. Bu imtihan dünyasında neden sadece imtihanı biz veriyoruz?
Bayılıyorum sizin cevaplariniza. ❤❤Üzüntüzü anlıyorum ama kalbinizden geçirdikleriniz hiç hoş değil.
Arkadaşlar herkesln kendine göre derdi var demişler.
Derdi olmayan da olabilir,bu suç mu?
Size hesap mı vermeli bu insanlar?
Derdi olup da derdini itidalle,
imtihandır deyip kabullenerek karşılayanlar
da olabilir.
Annenizin hastalığının sorumlusu diğer
insanlar değil.
O nedenle derdi olmayanın veya dile getirmeyenin suçluluk duyması gerektiği yönündeki tuhaf düşüncenize de katılmıyorum.
Lütfen psikolojik destek alın.
Annenize acil şifalar diliyorum.
Herkesın bir sınavı var. Kımse dıstan gözüktüğü gibi değil buna emin ol. Annene allahım sifa versin inşallah. Sadece annenin hastalığı olarak düşünme herkese bişeyler var emin ol.moralını yuksek tutmaya calıs annenin yanındaBir önceki konumda bahsetmiştim annem kanser hastası, yoğun bakımda ve vefatını bekliyoruz. Gencecikken bu dünyadan göçüp gidecek. Bu duygunun yoğunluğuyla çevremi gözlemledim ve düşündüm. Neden hepsinin hayatı yolunda? Neden onlar da büyük sınavlar vermiyorlar? Kötü bir düşünce biliyorum ama onların da acı çekmesini istiyorum
Herkesin ailesi sağ, hayatlarında sevdikleri biri var, maddi kaygıları yok... Gülüyorlar eğleniyorlar. Dokunuyor bu durum bana. Bu imtihan dünyasında neden sadece imtihanı biz veriyoruz?
Ay inanmıyorum basklarinin da aci cekmesini istiyorum demissin..
Lutfen boyle seyler dusunme olur mu oyle sey hiccc...
Biz hep dua ettik allahim kimsenin basina vermesin bu hastaligi diye..
Allah kimseye yadatmasin o kadar zor bir hastalik ve O kadar zor bir surec ki bu.
Biz cok uzulduk neden bu hastalik nerden cikti hayatimizda her sey bu kadar guzel iken diye dusunduk..
Lutfen boyle seyler dusunme lutfen kalbini temiz tut.
Burada okuduğum en güzel yorum bu ;Caninizin acisiyla boyle yazdiginizi dusunuyorum. Allah annenize sifa,sizlere sabir versin. Ulkemiz palu ailesinin durumunu neredeyse tesadufen ogrendi. Hepimiz isimizde gucumuzdeydik. Siz de kendi hayat kosturmacanizdaydiniz. O kadinin ve kucuk kizinin cigliklarini duymadik bile. Su anda bile hangi hanede ne yasaniyor tahmin bile edemezsiniz. Psikolog destegi saglikli bir sekilde yasadiklarinizi atlatmanizi saglayacaktir.
Ben eğer evlenmeyecek olsaydım kesinlikle ayrı eve çıkardım. Sizin aileniz ayrı evde dursanız sorun etmez benimkiler gibi. Öyle anladım ben yani.Ne güzel benden daha ağır şeyler yaşayıp güçlü durup ayrılmışsınız. O kadar çok istiyorum ki cesaretimi toplayıp bu evden gidip iyiki bütün yuklerimden kurtulabilmeyi. Maalesef merkezde ise bakarsam orda yaşamam gerekir. Bizimde sonumuz yok bugün olmasa bo gün inceldiği yerden kopacak Allahtan hayırlısını istiyorum
Benim de aklım almıyor kanserin insana yaşattıklarına şahit olup nasıl "aynı acıları başkaları da yaşasın" diyebilir bir insan. Anlamaya çalışıyorum ama yok olmuyor.
Benim 31 yaşındaki dostum ölmeden iki ay önce görme yetisini kaybetti. İki buçuk yaşındaki evladı anlamasın diye onu öpmeye odaya geldiğinde "idrakim ne taraftan geliyor söyle bana" dediğinde, ben yerle bir oldum. Bir müddet sonra yataktan kalkamaz hale geldi. Çarşafı her değiştiğinde çığlıklar atıyordu acıdan. "idrak ben bazen ağrıdan bağırıyorum ya, Allah isyan olarak görmez bunu değil mi?" diye sorduğunda ben bittim. Abime son kez sarılıp "seni çok seviyorum, hep sevdim benden sonra evlen daha çok gençsin" dediğinde insanlığımdan, onun iyiliğinden utandım. "şşş sessiz olun yaşlı teyze kuran okuyor odada" diyerek aslında odada olmayan daha doğrusu bizim görmediğimiz birine hürmet ederken, yıkıldım. İnsan tüm bunlara şahit olup nasıl aynı acıyı başkaları yaşasın ister. Bu salt kötülüktür kim ne derse desin.
Canım dayım, son iki gününü bilinci kapalı geçirdi. Biz öyle biliyorduk daha doğrusu. Kulağına eğilip "dayım hakkını helal et bana" dediğimde gözlerinden yaş geldi, anladım ki duyuyormuş bizi aslında. Ama ne hareket, ne söz...
Bu çok zor bir hastalık. Her evresi, her anı çok zor. Yaşayan da bilir, yaşayanı seven de bilir. Ancak hasetlik ve kötülük daha kötü bir hastalık. Kesinlikle acı ile söylendiğine, çaresizlikten ortaya çıktığına da inanmıyorum. İyi bir insan, acının çokluğu karşısında başka kimsenin böyle bir acıyı yaşamamasını diler. Benim için aksi mümkün değil.
Cok uzuldum yasadiklariniza.Benim de aklım almıyor kanserin insana yaşattıklarına şahit olup nasıl "aynı acıları başkaları da yaşasın" diyebilir bir insan. Anlamaya çalışıyorum ama yok olmuyor.
Benim 31 yaşındaki dostum ölmeden iki ay önce görme yetisini kaybetti. İki buçuk yaşındaki evladı anlamasın diye onu öpmeye odaya geldiğinde "idrakim ne taraftan geliyor söyle bana" dediğinde, ben yerle bir oldum. Bir müddet sonra yataktan kalkamaz hale geldi. Çarşafı her değiştiğinde çığlıklar atıyordu acıdan. "idrak ben bazen ağrıdan bağırıyorum ya, Allah isyan olarak görmez bunu değil mi?" diye sorduğunda ben bittim. Abime son kez sarılıp "seni çok seviyorum, hep sevdim benden sonra evlen daha çok gençsin" dediğinde insanlığımdan, onun iyiliğinden utandım. "şşş sessiz olun yaşlı teyze kuran okuyor odada" diyerek aslında odada olmayan daha doğrusu bizim görmediğimiz birine hürmet ederken, yıkıldım. İnsan tüm bunlara şahit olup nasıl aynı acıyı başkaları yaşasın ister. Bu salt kötülüktür kim ne derse desin.
Canım dayım, son iki gününü bilinci kapalı geçirdi. Biz öyle biliyorduk daha doğrusu. Kulağına eğilip "dayım hakkını helal et bana" dediğimde gözlerinden yaş geldi, anladım ki duyuyormuş bizi aslında. Ama ne hareket, ne söz...
Bu çok zor bir hastalık. Her evresi, her anı çok zor. Yaşayan da bilir, yaşayanı seven de bilir. Ancak hasetlik ve kötülük daha kötü bir hastalık. Kesinlikle acı ile söylendiğine, çaresizlikten ortaya çıktığına da inanmıyorum. İyi bir insan, acının çokluğu karşısında başka kimsenin böyle bir acıyı yaşamamasını diler. Benim için aksi mümkün değil.
Huzur icinde yatsin yengen , her anlatisinda gozumden bir damla yaş suzuluyor , Allah evlatlarina uzun omur versinBenim de aklım almıyor kanserin insana yaşattıklarına şahit olup nasıl "aynı acıları başkaları da yaşasın" diyebilir bir insan. Anlamaya çalışıyorum ama yok olmuyor.
Benim 31 yaşındaki dostum ölmeden iki ay önce görme yetisini kaybetti. İki buçuk yaşındaki evladı anlamasın diye onu öpmeye odaya geldiğinde "idrakim ne taraftan geliyor söyle bana" dediğinde, ben yerle bir oldum. Bir müddet sonra yataktan kalkamaz hale geldi. Çarşafı her değiştiğinde çığlıklar atıyordu acıdan. "idrak ben bazen ağrıdan bağırıyorum ya, Allah isyan olarak görmez bunu değil mi?" diye sorduğunda ben bittim. Abime son kez sarılıp "seni çok seviyorum, hep sevdim benden sonra evlen daha çok gençsin" dediğinde insanlığımdan, onun iyiliğinden utandım. "şşş sessiz olun yaşlı teyze kuran okuyor odada" diyerek aslında odada olmayan daha doğrusu bizim görmediğimiz birine hürmet ederken, yıkıldım. İnsan tüm bunlara şahit olup nasıl aynı acıyı başkaları yaşasın ister. Bu salt kötülüktür kim ne derse desin.
Canım dayım, son iki gününü bilinci kapalı geçirdi. Biz öyle biliyorduk daha doğrusu. Kulağına eğilip "dayım hakkını helal et bana" dediğimde gözlerinden yaş geldi, anladım ki duyuyormuş bizi aslında. Ama ne hareket, ne söz...
Bu çok zor bir hastalık. Her evresi, her anı çok zor. Yaşayan da bilir, yaşayanı seven de bilir. Ancak hasetlik ve kötülük daha kötü bir hastalık. Kesinlikle acı ile söylendiğine, çaresizlikten ortaya çıktığına da inanmıyorum. İyi bir insan, acının çokluğu karşısında başka kimsenin böyle bir acıyı yaşamamasını diler. Benim için aksi mümkün değil.
Herkesin sinavi kendine. Siz su an aci cekiyorsunuz diye neden baskalari da aci ceksin istiyorsunuz? Bu ruh halinden cikmaya calisin. Kimin ne yasadigini ya da ne yasayacagini bilemezsiniz. Kotu dusunceler size hicbir sey kazandirmaz.Bir önceki konumda bahsetmiştim annem kanser hastası, yoğun bakımda ve vefatını bekliyoruz. Gencecikken bu dünyadan göçüp gidecek. Bu duygunun yoğunluğuyla çevremi gözlemledim ve düşündüm. Neden hepsinin hayatı yolunda? Neden onlar da büyük sınavlar vermiyorlar? Kötü bir düşünce biliyorum ama onların da acı çekmesini istiyorum
Herkesin ailesi sağ, hayatlarında sevdikleri biri var, maddi kaygıları yok... Gülüyorlar eğleniyorlar. Dokunuyor bu durum bana. Bu imtihan dünyasında neden sadece imtihanı biz veriyoruz?
Düşüncelerime tercüman olmuşsun canım. Aynı düşünceler içindeyim, imtihan dünyası anladık tamam da niye sadece bizeBir önceki konumda bahsetmiştim annem kanser hastası, yoğun bakımda ve vefatını bekliyoruz. Gencecikken bu dünyadan göçüp gidecek. Bu duygunun yoğunluğuyla çevremi gözlemledim ve düşündüm. Neden hepsinin hayatı yolunda? Neden onlar da büyük sınavlar vermiyorlar? Kötü bir düşünce biliyorum ama onların da acı çekmesini istiyorum
Herkesin ailesi sağ, hayatlarında sevdikleri biri var, maddi kaygıları yok... Gülüyorlar eğleniyorlar. Dokunuyor bu durum bana. Bu imtihan dünyasında neden sadece imtihanı biz veriyoruz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?