- Konu Sahibi redvelvetcake
-
- #101
senin yine kurtulma şansın var
senin yine kurtulma şansın varKizlar depresyonun esigindeyim. Bir aydır yurtdisindaydim tek basıma şimdi Bugun eve dondüm istanbula. Ailemle yasiyorum. Üniversite iki bitti, iki yilim daha kaldı. Üniversite bitince yurtdisina gidecegim yuksek lisans icin, bir daha da geri dönmeyi düşünmüyorum. Ben burada cok mutsuzum. Su an yazarken gözlerim doluyor. Ne iç huzurum var ne yasama sevincim, kendi kendime tek basıma cok mutluydum ailem yine arıyordu surekli ama orada kendi basıma yasadım ve onlardan, huzursuz ve boğucu hayattan uzaktim cok mutluydum.
Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum aklim orada kaldi cok moralim bozuktu bütün yol boyunca ağladım, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim dedim yorgunum Uykusuzum diye annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun zart zurt demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Hem dışarı çıkıp sabaha kadar kulüplerde dans edip sarhoş olsam kac yazar.
Hep bir huzursuzluk var sanki burada insanlar birbirini inceliyor surekli bir rekabet hep bir kasintilik bir kalıbına uydurmak icin caba bir ozentilik. Olmuyor ben burada mutlu değilim daha once de gittim uzağa ailemden ayrı her seferinde dönüşte mutsuzdum dönmek istemiyorum diye ağladım. Oraya gidince de hiç homesick hissetmedim cok mutluydum.
Buraya geldim hemen annem dedeni ara babam babaanneni ara konus... Tamam ararim ama yorgunum sizinle bile konuşacak Halim yok. Ben giderken beni kimse aramadi. Tamam yasli insanlar unuturlar olabilir ama ben benim bugun gelecegimi hatirlayacaklarini da sanmiyorum sahsen.
Şimdi odamdayim kendi evim kendi odam kendi yatağım ama sanki baskasının bunlar sanki ben buraya ait değilim rahat değilim huzurlu değilim misafir gibiyim donmek istiyorum ben. insanların gözü önünde yasamak istemiyorum hayatımı kimseye hesap vermek istemiyorum kendi hayatımı yasamak istiyorum tamamen bana ait olan, insanların bana dayattığı hayatı değil.
Ben ası bir insan değilim iyi bir okula giden iyi bir öğrenciyim ne gece gezerim ne de eve sarhoş gelirim istediğim tek sey bir birey olarak yasayabilmek, mahalle baskısı toplumun bakış acısı aile cevre bunun gibi seyler oluşturmasın beni kendim olayım.
Buraya gelince boyle olacağını biliyordum cunku ortadayken arkadasıma anlatmıştım dönünce cok zorluk çekersin boyle düşünürsen kendini sartlama demişti evet tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum şimdi hem burada olmanın vrdiği huzursuzluk hem sevdiğim insan uzakta iki ayrı sıkıntı yasıyorum kalbim sıkışıyor. O kadar mutsuzum ki. Sabah beste uyandım sabahtan beri hicbir sey yemedim. Ne zaman bu cevreden uzaklaşsam huzur buluyorum sanki evet bazı sorunlar yasıyorum zaman zaman ama yasasam bile iç huzurum oluyor.
Ailem ne kadar korkunç görünmüştür su an size halbuki turkiye standartlarina gore cok iyiler arkadaslarım sen baskıcı aile Görmemişsin diyorlar ama bana nereye gidiyorsun kiminle gidiyorsun katta geleceksin vs bunları demeleri sormaları bile beni rahatsız ediyor yani bir sekilde hayatımı onların gözü önünde yasamak istemiyorum dogru tanım bu mü bilmiyorum ama burada mutsuzum bunu biliyorum ihtiyacım olan sey uzaklaşmakti kom bilir belki bir yıl uzak kalsam özlerim ama şimdi ben kendi hayatımı özlüyorum orada bir birey oldugumu hissetmiştim kendi kendine var olan bir birey ama Türkiye'de toplumun şekillendirdiği araya sıkışmış bir zavallı gibi hissediyorum kendimi, diken üzerinde. Boyle giderse gercekten depresyona gireceğim cunku cok mutsuzum oradaki son iki günümde de Bugun de cok ağladım. Ulkemi seviyorum ama burada mutlu değilim buraya ait değilim ben
Belki kızacaksınız ama bence toplum olarak millet olarak ülke olarak cok bos işlerle uğraşıyoruz bence o kadar dar bir bakış acısına sahip ki insanlar bu bile beni sıkıyor, daraliyorum.
Ve iki sene kaldı sabretmem gereken. Uzun yazdım ama icimi dökeceğim kimse yok arkadasıma anlatıyorum o yurtdisina gidip her seferinde kaçarak gelen bir insan ona cok garip geliyor o yüzden. Ağlamaktan baska çarem yok, gizli gizli, ya banyoda ya da gece herkes uyuduktan sonra..
Nefes alamıyorum!
türk insanı şöyledir böyledir, boş işlerle uğraşır vs. diye küçümsemeyin lütfen,
ne mutlu türküm diyene!
aynen katılıyorum..annesi babası nereye gidiyorsun dediği için rahatsız oluyormuş yok Türkiyede mahalle baskısı varmış yok İstanbbulu sevmiyormuşş...evet biz böyleyiz işine geliyosaa...hiç yoktan biz senin gbii yurt dışına çıkıp özümüzü unutmuyoruz buraya gelip özgür kız havaları yapmıyoruzzz..hadi güle güle sanaaa
Ben de buralara ait değilim sanki...Belli değerlerim var,dini değerlere çok önem veririm ama sanki buralar dar düşünceliymiş gibi..dedikodu vs...Yurdışı nasılki..Bunu çok merak ediyorum,sanki dedikodu falan olmaz gibi..Bir de boşanmış insanlara bakışları burdaki gibi değildir..Hoş daha iyi de olsa,gidecek değilim de..Gitsem nasıl yaşayacağım,hem belki oraların da eksileri vardır..Neyse ben de depresyondayım,sözlerimi sen dikkate alma..Bana da yorum yazaranız memnun olurum..Zaten birisi de şuan Amerika'da..ama irtibatımızın olmaması daha da üzüyor..of..nasıl özlüyorum..Güya Amerika'ya aşık olarak gitti,yani Amerika hayranıydı..Ailesi beni istemedi diye terketti..Boşanmışım diye ailesi istemedi,vazgeçti,yurdışından bir kızla evlenecekmiş,sanki onlar bakire olacak...Nasıl özgür insansa..Kötüyüm..Yeni talibimdense soğudum..Bir türlü mutmain olacağım şeyler olmuyor..Başka yerlere gitmek istiyorum..Annemi bırakamam zaten..Olsa da gidemem..Beni buraya bağlayan bir tek o var..O olmadığı zaman gideceğim buralardan..
Bence sen kendine zaman tanı biraz...Yeni geldiğin için böyle...Biraz zaman geçir alışırsın..Alışmazsan ozaman düşünürsün,artıları var ama eksilerini de bir düşümn bakalım..sen erasmusla mı gittin..Nezaman gideceksin bir daha..
Arkadaş da öylemiyim yoksa diye bir düşünür bu arada..Ama öyle değil benim için..Bir de ben buranın yerlisi değilim,balkan kökenliyim,acaba buraları yadırgamam ondan mı diye düşünmeye başladım yeni..Hani bizler huy olarak buranın halkına göre daha geniş düşünceli,daha iyi niyetli,daha kavgayı sevmeyen ;dedikodusu daha az ,toleransı daha yüksek insanlarız,hani hayata karşı biraz daha saftirik..Ondanmıdır nedir buraya uyumsuzluğum..Boşanmışlık bizde de sorunsa da ; bukadar sorun değil mesela..
Kizlar depresyonun esigindeyim. Bir aydır yurtdisindaydim tek basıma şimdi Bugun eve dondüm istanbula. Ailemle yasiyorum. Üniversite iki bitti, iki yilim daha kaldı. Üniversite bitince yurtdisina gidecegim yuksek lisans icin, bir daha da geri dönmeyi düşünmüyorum. Ben burada cok mutsuzum. Su an yazarken gözlerim doluyor. Ne iç huzurum var ne yasama sevincim, kendi kendime tek basıma cok mutluydum ailem yine arıyordu surekli ama orada kendi basıma yasadım ve onlardan, huzursuz ve boğucu hayattan uzaktim cok mutluydum.
Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum aklim orada kaldi cok moralim bozuktu bütün yol boyunca ağladım, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim dedim yorgunum Uykusuzum diye annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun zart zurt demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Hem dışarı çıkıp sabaha kadar kulüplerde dans edip sarhoş olsam kac yazar.
Hep bir huzursuzluk var sanki burada insanlar birbirini inceliyor surekli bir rekabet hep bir kasintilik bir kalıbına uydurmak icin caba bir ozentilik. Olmuyor ben burada mutlu değilim daha once de gittim uzağa ailemden ayrı her seferinde dönüşte mutsuzdum dönmek istemiyorum diye ağladım. Oraya gidince de hiç homesick hissetmedim cok mutluydum.
Buraya geldim hemen annem dedeni ara babam babaanneni ara konus... Tamam ararim ama yorgunum sizinle bile konuşacak Halim yok. Ben giderken beni kimse aramadi. Tamam yasli insanlar unuturlar olabilir ama ben benim bugun gelecegimi hatirlayacaklarini da sanmiyorum sahsen.
Şimdi odamdayim kendi evim kendi odam kendi yatağım ama sanki baskasının bunlar sanki ben buraya ait değilim rahat değilim huzurlu değilim misafir gibiyim donmek istiyorum ben. insanların gözü önünde yasamak istemiyorum hayatımı kimseye hesap vermek istemiyorum kendi hayatımı yasamak istiyorum tamamen bana ait olan, insanların bana dayattığı hayatı değil.
Ben ası bir insan değilim iyi bir okula giden iyi bir öğrenciyim ne gece gezerim ne de eve sarhoş gelirim istediğim tek sey bir birey olarak yasayabilmek, mahalle baskısı toplumun bakış acısı aile cevre bunun gibi seyler oluşturmasın beni kendim olayım.
Buraya gelince boyle olacağını biliyordum cunku ortadayken arkadasıma anlatmıştım dönünce cok zorluk çekersin boyle düşünürsen kendini sartlama demişti evet tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum şimdi hem burada olmanın vrdiği huzursuzluk hem sevdiğim insan uzakta iki ayrı sıkıntı yasıyorum kalbim sıkışıyor. O kadar mutsuzum ki. Sabah beste uyandım sabahtan beri hicbir sey yemedim. Ne zaman bu cevreden uzaklaşsam huzur buluyorum sanki evet bazı sorunlar yasıyorum zaman zaman ama yasasam bile iç huzurum oluyor.
Ailem ne kadar korkunç görünmüştür su an size halbuki turkiye standartlarina gore cok iyiler arkadaslarım sen baskıcı aile Görmemişsin diyorlar ama bana nereye gidiyorsun kiminle gidiyorsun katta geleceksin vs bunları demeleri sormaları bile beni rahatsız ediyor yani bir sekilde hayatımı onların gözü önünde yasamak istemiyorum dogru tanım bu mü bilmiyorum ama burada mutsuzum bunu biliyorum ihtiyacım olan sey uzaklaşmakti kom bilir belki bir yıl uzak kalsam özlerim ama şimdi ben kendi hayatımı özlüyorum orada bir birey oldugumu hissetmiştim kendi kendine var olan bir birey ama Türkiye'de toplumun şekillendirdiği araya sıkışmış bir zavallı gibi hissediyorum kendimi, diken üzerinde. Boyle giderse gercekten depresyona gireceğim cunku cok mutsuzum oradaki son iki günümde de Bugun de cok ağladım. Ulkemi seviyorum ama burada mutlu değilim buraya ait değilim ben
Belki kızacaksınız ama bence toplum olarak millet olarak ülke olarak cok bos işlerle uğraşıyoruz bence o kadar dar bir bakış acısına sahip ki insanlar bu bile beni sıkıyor, daraliyorum.
Ve iki sene kaldı sabretmem gereken. Uzun yazdım ama icimi dökeceğim kimse yok arkadasıma anlatıyorum o yurtdisina gidip her seferinde kaçarak gelen bir insan ona cok garip geliyor o yüzden. Ağlamaktan baska çarem yok, gizli gizli, ya banyoda ya da gece herkes uyuduktan sonra..
Nefes alamıyorum!
ah canim yaa... simdi eski sevgilini bosvermeye calis... ayni benim gibisin galiba sen bende 20 yasindayim eski sevgilim yzunden cok kotu seyler yasadim stresten ellerimde yaralar cikiyo saclarim dokulmeye basladi. cagreyi psikologa gitmekte buldum. Bak bunlari dusunme bence. sadece derslerine calis okulunu bitir master icin ya da is icin bi sekilde gidersin o dedigin sehire ins. :) ama bi erkek icin biyere gitmeye kalkma. kimseye guven olmaz seni ortada birakir iyice yalnizligin dibine batarsin. sakin oyle bisey yapiyim deme tamam mi gidiyorsan bile kendin icin git. Yabanci miydi cocuk? yabanciysa hayatta beklemez. ihtimal bile vermiyorum yani... sen dedigim gibi okulunu bitirmeye bak. Dusunmemeye calis dusundukce psikolojin kotu olucak cunku. Ahanda en buyuk ornek ben. psikologa gidince duzeliyorum 2 gun sonra yine agliyorum su salak cocugaaa!!! o da kizlarla tatilde su an.... Bosver uzulmene degmez
seri cinayetler yurt dışında daha fazla bunu unutmamak gerekiyor..sanırım Türkiye'de ya yok,yada bir iki tane..Yine de gece 3 te dışarı çıkmayın..Yalnızsanız şortla da çıkmayın ,ne olur ne olmaz..
Tekrar merhaba,
Aslında yazmayacaktım konu tekrar üstlere taşınmasın diye ama o kadar güzel destek mesajları geldi ki yazmak istedim. Öncelikle beni anlayan ve anlamaya çalışan herkese teşekkür ediyorum. Bugun Türkiye'deki dördüncü gunüm. Bazı arkadaslar demis alti üstü bir ay diye, evet cok garip değil mı bir ayda bile ne kadar alışmışim oraya demek ki cok ihtiyacım varmış bir ay gibi kısa bir süreye bile.
Bazen geceleri rüyamda kendimi oradaki okulda görüyorum arkadaslarımı görüyorum özlüyorum. Dün buradan iki arkadaşımla buluştum inanır mısınız onları görür görmez ağlamaya basladim. Bizim lisede herkese özel derse gelen bir matematik hocamız vardı o da gelmişti abi gibidir bize karsi, anlattım ona da yasi buyuk onun yardımcı olur hem diye. Kendimi gereksiz hissediyorum burada dedim. Gercekten de öyle. Toplumun yarattığı prototiplerden biri olmak istemiyorum. Burada bir taslak çizilmiş ve o taslağın icini doldurmak icin piyonlar aranıyor sanki. Benim kim oldugum önemli değil. Yeter ki o kalıba uyayım. Bunu evde de hissediyorum, benim Larisa veya ayse Fatma olmam aslında fark etmiyor. Bir kiz olsun okula gitsin gelsin saatinde uyusun kalksın rutine uysun.
Dün gece saat iki buçuk olmuştu babam gelip hadi saat iki buçuk oldu uyu sen de dedi. Neden cunku kendisi yatıyor, kendisi yatinca bütün ışıklar kapansın herkesin nerede oldugunu ne yaptığını bilsin herkes her sey kontrolü ve bilgisi dahilinde olsun. O uyuduktan sonra uyanık kalamıyoruz. Kucuk lambamı açıp kitabımı okuyayım, ses de çıkarmam, ama yok olmaz. Ailem benim yatıp kalkma düzenimi bile kontrol ediyor. Bu gercekten öyle kardesime de yapıyorlar, gece dışarı çıkamayız ama bari evde rahat bıraksınlar.
Ben kucuk cocuk değilim, 92 doğumluyum. Annem 23 yasinda evlenmiş, ananem 19undayken annem dogmus. Onlar evlenecek, cocuk yapacak olgunluğa erişiyor da ben kendi basıma uyuyacağım vakti bile belirleyemiyorum. bu uyku olayı cok sıkıntı cunku yıllardır babam aynısını yapıyor ders de çalışsam internette de gezsem kendisi uyuyunca hayat bitecek evde, her evin kendi düzeni var demeyin düzen değil bu dayatma, diktatörlük gibi. Ben ışığı kapatıp o uyuduktan sonra ipadde bir seyler yapıyorum yine. Tek fark lamba kapalı ve ben dışarıdan uyuyor görünüyorum.
Dun orada giydiğim bir eteği giydim dışarı çıktım, çöpçü laf attı. İki santimlik bir etek de degildi. Olsa bile bu ona laf atma oxgurlugu vermez. Özür dilerim ama bastırılmış, geri kalmış, hayvanı duyguları insanlığının önüne gecen insanların arasında yasamak istemiyorum. Dogruya dogru medeni bir ülke değiliz, belki de istanbulun Türkiye'nin en modern en güzel semtinde yasıyorum ama bu her yerde boyle. Bana burada laf atıyor ama x sehrinde gece olsa bu tecavuz eder. Ben orada gecenin üçünde üzerimde kısa sortla parka gittiğimi biliyorum. Sabah on sehit vermişiz televizyonu acıyorum son dakika haberi İskoçya'da bilmem kac balina kıyıya vurdu. Kumandayı fırlatmak istedim. Her sey mükemmelmis gibi uyutuluyoruz, insanların hayata bakış acısı o kadar dar ki buradaki kadınlarda fark ettim ben bunu, bizim ınsanlarımız zaten birey olmak istemiyor ki. Toplumun dayatmalarını kabul etmişler.
Boyle iste. Ailemle dün ve ondan önceki gun bayağı kavga ettik cunku benim gercekten mutsuz oldugumu fark ettiler, kendi icimde sorunlarim var cozmem icin zaman verin dedim o kadar sikildim ki bana uzulme aglama ozgurlugu bile tanimiyorlar. Numara yapmaya karar verdim. Dun dedim ki yarin birlikte yemeye cikalim, mutlu oldular ben de sevindim cunku benim mutsuzlugumun onlari etkilemesini istemiyorum şimdiye kadar hep mutsuzken kendi icime atip kendim cozdum kendim uzuldum hic bilmediker, simdi de eskiden yaptigima devam edecegim.
Onun dısında erkek arkadasımdan ayriyim cok konuşamıyoruz ve şimdi eve alisamamanin verdigi sıkıntı yavaş yavaş geciyor, onsuzlugun verdigi sıkıntı agir basıyor. Her seyde onu hatırlıyorum nereye bakarsam. Ask benim kaldıramayacağım bir şeymiş bunu anladım, o kadar cok ağlıyorum ki gözümde gözyaşı kalmadı ağlamaktan. Annemler de nezleyim sanıyor surekli peceteyle gezmekten.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?