KIzLar, yardımınıza ihtiyacım var
22+6 yız. Severek evLendik, zamanın geLdiğine karar verdik ve şimdi bir oğLumuz oLacak. Ancak bana hiç karnımda bebek varmış gibi geLmiyor. KontroLLer, öyLesine sağLIk taraması gibi geLiyor, ultrasonda zaten bir şey anLamıyorum. doktor buLuşmaLarında kötü bir şey duyacağım diye endişe ediyorum ama milletin lafını baz aLıyorum. Yani şöyLe; zayıfım, çöp gibi. Ve bebekte oLumsuz bir şey çıkarsa beni suçLayacakLarı için, iyi oLsun diyorum. Bir başka hamile gördüğümde, "Ne güzeL, kaLbinin aLtında bir kaLp daha atıyor." diyen ben neden şimdi bu denLi duygusuzum. OnunLa konuşmaya çaLışıyorum ama kendimi çok yapmacık buLuyorum. HareketLerini hissetmeye başLayınca normaLe dönerim dedim ama şimdi içimde tekmeLer atıyor, bağırsak hareketi gibi geLiyor. İşin biLincinde değiLim sizin anLayacağınız.. Durumun tuhaf yanı, okuL öncesi öğretmeni ve Çocuk Gelişimi Uzmanıyım, yıLLardır anneLere doğumu anLattım, bebeği tanıttım. Ama şimdi bu denLi normal yaşamam çok garibime gidiyor.. ÇOk şükür diyorum, hiç bir sağlık probLemi oLmadan gebe kaLdım, kıymetini biLmeLiyim diyorum. Alah'ım, böyLe düşündüğüm için beni cezaLandırma onun kaybıyLa diye dua ediyorum. Puf, işin içinden çıkamıyorum. Yavrum, annesiyLe hiç iLetişimi oLmadı diyor, üzülüyorum. OnunLa konuşmanın, annenin ruh haLinin onu ne denLi etkiLediğini de biLiyorum ama geLin bir de bana anLatın.. KoLa, nescafe gibi şeyLerin tüketimini gebeLikte azaLtırım, anneLik içgüdüsü beni dürter diyordum, o da yok. NormaL yaşantımıa devam ediyorum. Ama çok üzgünüm. Hala tık yok bende, aramızda ciddi bir bağ oLmayacak mı diye? Kendimi zorLamak istemiyorum, normaL yoLLa gerçekLeştirmek istediğim doğum oLayına odakLanıyorum; o zaman herşey güzeL oLacak diyorum. Hoş, doğum korkusu da yok

Of of, nasıL düzeLip anneLik kavramını tanımLayabiLeceğim? Ne zaman karnımda bir insan yavrusu oLduğunu anLayıp, işin biLincine varacağım?