Evet şu meşhur sendrom… bir de her şeyi ben yapacağım’lar başladı, ayakkabısını kendisi giyiyor, kemerini kendisi takıyor, kıyafetlerini kendisi giyiyor… ben genelde sakin kalıyorum ama o sakin kalmıyor maalesef
Biz de yaşadık bunları, bu ara geçti gibi ama. Dediğin gibi kaydırağa biri binse ağlıyordu
şimdi yol veriyor, onlar çıkana kadar izliyor vs. Umarım geçer sizin de. Gerçekten çok zor zamanları
Pöf
bu sabah da kahvaltı etmeye gittik, araba durunca ‘devam et baba’ diye ağladı
‘mama yemeye gitcem, devam et’ diyor
tamam anneciğim geldik diyorum, ‘hayır devam et’ ahahaaa. 15 dk kriz ve sonra geldi kucağıma
Üzülmüş olabilir belki eve dönünce, belki de denk gelmiştir. Sanki bizde de dönemler var gibi, 5 gün çok uyumlu, 2 gün krizlerde gibi. Umarım buluruz bir çözüm ya, veya kısa sürer. 4 yaşta rahatlarsın diyorlar ya, bir bu kadar daha zaman var
4 yaş çok uzun
Konuşması çok keyifli oluyor gerçekten
her şeyi anlatabilmesi de büyük rahatlık. Konuşur ama zamanı gelince, dert etmeye gerek yok. Bence bizde en önemli etken sürekli ilgi (annem bu konuda fazla abartılıydı) ve ekransızlık. Bir de ben de erken konuşmuşum, belki genetk de etkilidir.
Sonunun ağlamaya bağlanmadığı her şeyde biz ortak bir çözüm buluyoruz, onlar hiç dert değil. Genelde ‘evet’çi bir anneyim zaten, hayır dedğim şeyler çok net ve o da kesinlikle yapmaması gereken şeyler olduğunu öğrendi. Denediği zamanlr oldu tabi ama o anlamda rahatım. Sorunumuz ağlamalı tutturmalar
öyle bir ağlıyor ki, çığlıklar, tepinmeler… tam olarak ne istediği de genelde belli olmuyor. O sinirle bir yap bir yapma diyor, ne yapacağımı da şaşırıyorum. Hastayım bir de iki gündür, bir gıda zehirlenmesi yaşadık, kalan azıcık enerjimi de sömürdü ruh emicim
Nolur çabuk geçsin