Bu durumu düzeltmeniz zor önce onu söyleyeyim çünkü çok uzun yıllardır bu tavizleri veriyorsunuz ve artık babanız ve kardeşiniz için bu işin normali bu olmuş.
Babanızla ilgili yazmış olduklarınız (kalp hastalığı, yaş, daha önce yaşadığı hastalık sebebiyle kaybetme korkusu) ve babanızın karakteri (mümkün değil değiştiremezsiniz) belki onunla ilgili sorunları çözmeyi imkansız hale getirebilir. Kavga etmeden rest çekmeden kendinizi kurtaramazsınız ve ne kadar doğru bilmiyorum ama yıllardır buna katlanan biri olarak siz zaten sanırım böyle bir kesip atma yapamazsınız yapsanız da “oh dünya varmış” diyemezsiniz. İçiniz içinizi yer.
Yazdıklarınızdan dolayı hepimiz kardeşinize gıcık olduk haklı olarak. Asla savunmak için söylemiyorum ama düşündüm de acaba annenizin (rahmet diliyorum) yokluğunda annelik görevini fazlasıyla üstlendiğiniz için kardeşiniz çocuk/ergenken böyle gördü alıştı da bunu normal mi görüyor?
Arkadaşlar da örnek vermiş kendi ailelerinden. Sizin tavrınıza en yakın tanıdığım kişi kayınvalidemdir. Tüm aileye kendini adayan emeğinin kıymetini görmeyen bir kadın. Bana kaç kere “sen yemeğe gelince zevkle yapıyorum bu evde bana eline sağlık diyen yemeğimi takdir eden tek kişi sensin” der. İki oğlu var kayınbiraderim bekar yaşı da küçük değil ama evde ergen gibi davranır aynı sizin kardeşiniz gibi sürekli hizmet bekler teşekkürü ya da eve katkısı olmaz. Eşim derseniz normalde bana ve çevreye karşı gayet olgun biridir ama annesi ile ilişkisine bakıyorum sanki o da o evde bi tuhaf. Anne şunu getir şunu götür saçma kaprisler kadına. Kaç kere çıkışmışımdır kadın sizin hizmetçiniz mi diye. Öyle alışmışlar ki normal sanıyorlar. Kayınvalidem de aynı sizin gibi bozulsa da kırılsa da içine atar ses etmez geçiştirir.
Sizin yerinizde olsam kardeşimi karşıma alır ciddi ciddi konuşurum. Geçmişten bugüne konuyu getirir olayı idrak etmesi için çabalarım. Siz abla olarak anne yokluğunda aileyi derleyip toplamışsınız ama sizin de bir aileniz, size ihtiyacı olan bir çocuğunuz, tüm bunlara alınsa da size verdiği değer ile ses çıkarmayan bir eşiniz (bu ayrı bir konu, ayrı bir bölüm yazasım var ama yazı çok uzayacak sıkmak istemem) bir işiniz ve bir doktora teziniz var. Zaten tezi okuyunca gözlerim ayrıldı. Ben de o süreci evli ve çocukluyken yaşadım bırakın böyle temizlikti ağırlamaydı, her iki aile de yükümü aldığı halde çok yıprandım.
Kavga ve restleşme sizin tarzınız değil belli, üstelik öyle bir aileniz var ki böyle bir durum olsa yıllardır verdiğiniz emeğin üstüne bir çizgi çekerler bu sizi daha çok üzer.
Dediğim gibi kardeşinize açık açık anlatın artık sorumlulukları maddi manevi paylaşmanız gerektiğini, yıprandığınızı, kendinize ve çekirdek ailenize haksızlık ettiğinizi söyleyin.
Bana kızmayın ama kardeşinizin bu vurdumduymazlığında sizin de bir parça payınız olabilir mi? Çünkü dediğim gibi küçük yaşlardan itibaren annelik üstlenmek zorunda kalmışsınız o dönemde bir parça sorumluluk aşılamak zor ama gerekli olurdu. Banka müfettişi olduğunu yazmışsınız. Eşim bankacı ordan biliyorum oldukça kalifiye biri olsa gerek. Deseniz ki işsiz güçsüz kafası bişeye basmaz o zaman eğitmek zor olurdu ama zehir gibi aklı olması lazım. Fakat kayınvalidem örneğinden de hareketle aşırı verici bir kadın figürü ile büyüdüğü için bunu normal sanıyor benim eşim gibi. Bir de şu var bu çocuk belki ilerde evlenecek çocukları olacak. Bu sorumsuzlukla nasıl bir eş ve baba olabilir?
Sizin yaptıklarınız karşısında büyük bir beklentiniz olmadığını biliyorum ama bir teşekkür bir güler yüz, “ben de seni düşünüyorum” anlamına gelen bir jest istemeniz kadar doğru bir şey yok.
Hayat sosyal bir alışveriştir illa yaptığımızın karşılığını madden almayız manevi karşılık da lazım.
Bu arada size laf sokuşturan halanızla konuştunuz mu? Sizin yerinizde olsam ona sorumluluk teklif ederdim. Siz nasıl kardeşinizin sorumluluğunu üstlendiyseniz o da pekala abisinin hayatını kolaylaştıracak birşeyler yapabilir.
Hayat akışınız sizi böyle davranmaya zorlamış anlıyorum. Fakat değiştirmek sizin elinizde. Şurda ne kadar ömrümüz var bilmiyoruz ama kendimize ve çekirdek ailemize verdiğimiz değer en başta gelmeli.