- 29 Ocak 2016
- 161
- 68
- 48
- Konu Sahibi amethist34
-
- #81
doğru diyorsunuz o da bir çözüm.
sevgilim var şehir dışında kısmet evlenmek istiyor.
Çok üzüldüm başınız sağ olsun. Yeni arkadaşlar edinebilirsiniz, ya da sevgili. Sizinle birlikte daha çok vakit geçirebilecek birileri buna çözüm olabilir.
amiiin.Babam öldüğünde bir yakınım bana şunu söylemişti: Şu anda içinde 40 mum yanıyor. Her gün biri sönecek. Kalan son mum ise sen ölene dek yanacak.
Canım bazı acılar unutulmaz. Böyle bir kayıptan sonra 2 ay nedir ki? Merak etme zamanla daha iyi olacaksın, unutmayacaksın elbet ama baş etmeyi öğreneceksin.
Mekanı cennet olsun..
Çok olağan bir süreç yaşıyorsun . Normalsin, aksi olsa anormal olurdun. Dostların seni anlamıyorsa ,yeni dostluklar edinebilirsin . Kendini kapama ,evde çok vakit geçirme . Her an birşeyler yapmaya çalış .evde yalnız kalıp düşündükçe daha çok bunalıma girersin . Tedavi şeklini yada doktorunu değiştirmeyi düşündün mü? Belki sana yeterli değildir o kadarı . Benim de babam hasta ,beyin kanseri (grade 4merhabalar, hemen konuya girmek istiyorum.
annemi ansızın kaybettim, yıllardır hastaydı.
ama kimseye şükür muhtaç değildi.
ölüm haktır, öldüğü için isyan etmiyorum.
ama ben toparlayamadım bir türlü kendimi.
psikiatriye gittim en sonunda.
benim merakım bu süreç ne kadar sürüyor?
devamlı rahatsızım.
ağlıyorum durduk yere, özlüyorum, evde tek başıma kaldım ve bu da beni üzüyor.
insanlar 1-2 defa benimle ilgilendiler sonra kendi rutin hayatlarına döndüler.
dostlarım benle olmadı.
ondan dolayıda kendimi çok yalnız hissediyorum.
bunu kendilerine söylediğimde de, bizim işimiz gücümüz var dediler.
bu da beni kırdı.
ben kimseyi yanımda olsun istemiyorum zaten, ama dost ise benim nasıl olduğumu sormalarını bbeklerdim bu ilk 1 hafta sürdü sadece.
sonra herkes kendi yoluna döndü.
kaslarım tutuluyor, spazm oluyor, hepsi psikolojik dedi doktor.
antidepresan verdi bana depresyona girmeyeyim diye.
2 ay uzun bir süre, şimdiye dek kendini toparlamış olman gerekiyordu dedi.,
bu bana çok ilginç geldi.
anamdı nasıl 2 ayda insan toparlar kendisini.
anormalmiyim, nedir nasıl bir gidişattır yaşamış olanlar lütfen benimle paylaşsın.
bu duygular nasıl anormal olabilir?
ve normal ise, ne zaman geçer yaşayanlar lütfen benimle paylaşsınlar.
biliyorum bende okumuştum bu yazıyı ilginç ben hiç birisini yaşamıyorum sadece depresyonda olduğumu düşünüyorum.
kabullenmediğim için mi ağlıyorum diye düşünüyorum ama öldü hayatta değil.
bunu nasıl kabullenmem dualar okurken ruhuna
kızgınık öfke inkar o tür şeyler yaşamam inşallah.
sadece özlüyorum boşluk derin sonsuz bir boşluk.
annem gibi kimse bana karşı olmayacak düşünceleri
kızsada kıyamaması olmayacak
son gün bile ben rahatsızım diye bana bitki çayı yapmaya kalkışan bir yüce varlıktan söz ederken hatta bencillikmi benim duygularım bile düşündüğüm oluyor.
Allah yardımıcımız olsun.
artılarını düşünüyorum
çekmedi diyorum sevin
istediği gibi öldü yataklara düşmedi sevin buna diyorum
mezarlığını bile yaptırdı kimseye muhtaç olmadan vefat etti sevin tüm bunlara diyorum
annen seni ağlarken görmek istemezdi diyorum
bir sürü kendimi avutacak şeyler sıralıyorum kendime
ama bir an geliyor ki hepsi uçup gidiyor
annemm diye oturup ağlıyorum
bahs ederken burnum sızlıyor hemen
burun sızlamasını annemde öğrendim
aslında bahs etmek bile yetiyor
kimseyede fazla söz edip de sıkmak istemiyorum
insanlar ilgilenmezken çevremde
hiç tanımadıklarımın da canlarını sıkmaya hakkım yok diyorum
bunu ben yaşıyor ben atlatmalıyım iyi kötü diyorum
çok teşekkür ediyorum uzun yazınız ayırdığınız zamanınız için
Allah rahmet eylesin. Başın sağolsun canım.
Ben de annemi kaybettim. Seneler önce ama bugün bile kalbimde kocaman bir kara deliktir.
2 ay çok kısa bir süre. Ben de psikolog yardımı almıştım.Zaman alışman için yardımcı olacaktır.
Acı geçmiyor sadece mevcut duruma alışıyorsun.
Sen depresyonda değilsin sadece yaslısın. Öyle iyi anlıyorum ki seni.
Ne gece uykum vardı, ne gündüz gözüm açıktı. Bitkisel hayattaymış gibi yaşadım.
Etrafımdakiler çok sonraları söyledi artık gülmediğimi.
Çığlıklar atarak uyanırdım. Rüyamda gördükten sonra çığlık çığlığa uyanıp, sabahlara kadar ağlardım. Çünkü uyanmak , acıyı tekrar hatırlamak demekti.
Bir süre sonra psikoloğu da bıraktım. Ve toparlandım. Ama uzun sürdü
Bununla yaşamayı da öğreneceksin.
Sadece henüz çok erken. Kendine zaman tanı.
Umarım senin için herşey çok güzel olur...
Allah sabır versin.
ah be canım, annem de babam da akciğer kanseriydi.Çok olağan bir süreç yaşıyorsun . Normalsin, aksi olsa anormal olurdun. Dostların seni anlamıyorsa ,yeni dostluklar edinebilirsin . Kendini kapama ,evde çok vakit geçirme . Her an birşeyler yapmaya çalış .evde yalnız kalıp düşündükçe daha çok bunalıma girersin . Tedavi şeklini yada doktorunu değiştirmeyi düşündün mü? Belki sana yeterli değildir o kadarı . Benim de babam hasta ,beyin kanseri (grade 4) her an kaybetme korkusuyla yaşıyorum ve psikolojim berbat ! Hayatımın merkezine koyduğum adam eriyor Allah hepimize güç kuvvet versin . Basın sağolsun ,kendine dikkat et!
amin Allah razı olsunAllah im sabir versin,mekani cennet olsun
biliyorum bende okumuştum bu yazıyı ilginç ben hiç birisini yaşamıyorum sadece depresyonda olduğumu düşünüyorum.
kabullenmediğim için mi ağlıyorum diye düşünüyorum ama öldü hayatta değil.
bunu nasıl kabullenmem dualar okurken ruhuna
kızgınık öfke inkar o tür şeyler yaşamam inşallah.
sadece özlüyorum boşluk derin sonsuz bir boşluk.
annem gibi kimse bana karşı olmayacak düşünceleri
kızsada kıyamaması olmayacak
son gün bile ben rahatsızım diye bana bitki çayı yapmaya kalkışan bir yüce varlıktan söz ederken hatta bencillikmi benim duygularım bile düşündüğüm oluyor.
Allah yardımıcımız olsun.
artılarını düşünüyorum
çekmedi diyorum sevin
istediği gibi öldü yataklara düşmedi sevin buna diyorum
mezarlığını bile yaptırdı kimseye muhtaç olmadan vefat etti sevin tüm bunlara diyorum
annen seni ağlarken görmek istemezdi diyorum
bir sürü kendimi avutacak şeyler sıralıyorum kendime
ama bir an geliyor ki hepsi uçup gidiyor
annemm diye oturup ağlıyorum
bahs ederken burnum sızlıyor hemen
burun sızlamasını annemde öğrendim
aslında bahs etmek bile yetiyor
kimseyede fazla söz edip de sıkmak istemiyorum
insanlar ilgilenmezken çevremde
hiç tanımadıklarımın da canlarını sıkmaya hakkım yok diyorum
bunu ben yaşıyor ben atlatmalıyım iyi kötü diyorum
çok teşekkür ediyorum uzun yazınız ayırdığınız zamanınız için
başınız sağolsun Allah sabır versin
14 yaşındaydım annemi kaybettiğimde
9 yaşında kardeşimle kendimi teyzemizin evinde bulduk biranda
babam mı? hiç sormayın orasını
kaç yaşındasınız bilmiyorum ama tabi her yaşta çok zor
güçlü olmaya çalışın..
Allah rahmet eylesin anacıgına başın sağolsun.kolaymı ana bu elbet üzüleceksin çok normal ama zamanla acıyada alışacaksın daha iyi olacaksın.Rabbim güç versin
Canım anneler çok yüce varlıklar evet ama bazı anneler galiba bundan da öte, tarifi imkansız birer merhamet timsali oluyor. Bitki çayı demişsin, benim de sayısız buna benzer an var aklımda. Hastalarken bile, bize en ufak bir şey olsa onu dert eden yüce ötesi varlıklar anneler.
Düşündükçe üzülmemek, kahrolmamak elde degil tabii ama yaşamak zorundayız. Yaşama devam etmek için, sindirmek zorundayız. Ben şuan hiçbir şeyi sindirmiş değilim ama en azından denemeye çalışıyorum yoksa bu sizi zaten geçmeyecek bunun farkındayım. Bir de anne sıcaklığını, anne samimiyetini kimsede bulamazsın canım. Kimse onların ceyregi olamaz. Onlar Allah' in bize verdiği meleklerdi ve Allah onları bizden daha çok sevdiği için yanina aldı. Dua edelim, ruhlarına kuran okuyup, hayır bagislayalim. Onların ihtiyacı olan bu. Evlatlık gorevlerimize böyle devam edelim. İnşallah orada cok mutludurlar. Böyle dusunmeye çalışalım. Başka seçeneğimiz yok ki.
Ne demek sabırlı ol çok zor farkındayım inşallah geçecek dışarı çık kurslara falan git tek kalma canımelbette geçecek er ya geç.
dilerim geçecek
çok sağol
valla bana kızacak millet ama ölüm hak oldugu kadar kurtuluşturda. 2 ay hala yas tutmak bana da ters ama ananem 1 sene hatta 2 sene ayıplıp bayılıyor. bu yuzden bazı bunyeler bu acıdan hoşlanıyor diye düşünüyorum. bu acı sizi dik tutuyor aslında, bununla besleniyorsunuz gibime geliyor.merhabalar, hemen konuya girmek istiyorum.
annemi ansızın kaybettim, yıllardır hastaydı.
ama kimseye şükür muhtaç değildi.
ölüm haktır, öldüğü için isyan etmiyorum.
ama ben toparlayamadım bir türlü kendimi.
psikiatriye gittim en sonunda.
benim merakım bu süreç ne kadar sürüyor?
devamlı rahatsızım.
ağlıyorum durduk yere, özlüyorum, evde tek başıma kaldım ve bu da beni üzüyor.
insanlar 1-2 defa benimle ilgilendiler sonra kendi rutin hayatlarına döndüler.
dostlarım benle olmadı.
ondan dolayıda kendimi çok yalnız hissediyorum.
bunu kendilerine söylediğimde de, bizim işimiz gücümüz var dediler.
bu da beni kırdı.
ben kimseyi yanımda olsun istemiyorum zaten, ama dost ise benim nasıl olduğumu sormalarını bbeklerdim bu ilk 1 hafta sürdü sadece.
sonra herkes kendi yoluna döndü.
kaslarım tutuluyor, spazm oluyor, hepsi psikolojik dedi doktor.
antidepresan verdi bana depresyona girmeyeyim diye.
2 ay uzun bir süre, şimdiye dek kendini toparlamış olman gerekiyordu dedi.,
bu bana çok ilginç geldi.
anamdı nasıl 2 ayda insan toparlar kendisini.
anormalmiyim, nedir nasıl bir gidişattır yaşamış olanlar lütfen benimle paylaşsın.
bu duygular nasıl anormal olabilir?
ve normal ise, ne zaman geçer yaşayanlar lütfen benimle paylaşsınlar.
çok teşekkürler çok sağolun
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?