hadi felsefe yapalım
insan acıyı bile sorguladığında ancak onun üzerine çıkıp düşünmeye başlıyor. ölüm karşısında duyduğumuz acı aslında içten içe kendi ölümümüzü de hatırlatıyor, yani sonsuza dek hayat sürecek gibi zamanı boşa harcıyoruz, bekliyoruz, hayal kırıklıkları yaşıyoruz, uzun vadeli planlar kuruyoruz ama ölüm yapıp ettiğimiz herşeyin anlamını bir çırpıda silip götürüyor. bir noktada ne için diyorsun bunca uğraş, ne için bunca çaba, bunca acı... bir hiç olmak için mi... inançlı isen zaten biliyorsun ki bu dünya sadece bir rüyadan ibaret biliyorsun da yine de öte taraf hakkında kimse somut bir delile sahip olmadığından kendi kendine bunu kabul ettiremiyorsun çünkü aklının sınırlarını aşan bir dönemeç o...
çok tuhaf olacak ama benim eskisi ile mezarlığa gezmiştik bir kere tüm kavgalarımız o anda bitmişti çünkü ölüm gerçeği karşısında tüm dünyevi hırslar, öfkeler de anlamını yitiriyor ( mesela yaşadıklarımızı nasıl hiçe sayar dediğimde en fazla bu mezarlık kısmı aklıma gelir ve içim acır farklı bir deneyim yaşamışız gibi gelir, insan bunu nasıl yok sayar diyorum her neyse)
meseleyi çok derinlemesine ele almadan da özlem nedeniyle çok üzüldüğümüzü söyleyebiliriz. o farklı bir boyutta artık sen farklı bir boyutta. insan bilinçli olarak öleceğini bilen tek varlık ve buna rağmen yaşıyoruz düşününce aslında yükü de çok ağır.
esmerimsin şu anda böyle hissetmen çok normal, bir kere şok yaşıyorsun ama vicdan azabı çekme çünkü duyguların güçlü olduğu için öfken de o oranda güçlüydü. bunu açtığın konuya da yazdım zaten. sen sadece hakkını helal et. artık hakkında kötü düşünme, eğer kendini iyi hissedeceksen son görev olarak ailesinin yanında ol ( tanışıyor musunuz bilmiyorum) burada biz ne yazarsak yazalım içine su serpilmez farkındayım ama geçecek biliyorsun. herşey geçiyor... insanın belki en iyi belki de en kötü özelliği bu olsa gerek... zamanla unutmak ve herşeye alışabilir olmak... tekrar başın sağolsun