iyi miyim bilmiyorum ama kabullendim diyeyim. aslında kabullenmek mi emin değilim ya da kabullenmek ne demek... sağlıklı düşünebiliyorum ama ona asla hak veremiyorum nasıl vereyim ki benimle konuşmak yerine kendi karar verip istemeden bir hafta sonra terk edip bir de beni suçlamaya başladı. karakter olarak çok kötü birisi olduğunu düşünüyorum. eğer bana gelip evlilikten korktuğunu bile söyleseydi yine anlayabilirdim ya da oturup konuşarak ayrılık kararı alsaydık ama bir gün öncesine dek evleneceğiz diye heyecandan ölen adam bir gün sonra değişiyor. büyük bir haksızlığa uğradığımı düşünüyorum ve içim soğumuyor ama nedenleri, niçinleri daha az sorgular haldeyim. biraz da yoğunum, en azından gündüzleri daha az aklıma geliyor, ama geceler her zamanki gibi tekinsiz ve eziyet dolu:)
haksız mıyım demişsin ya evet haksızsın
biz hep haksızız jelibon. beklenti içinde oluruz, haksızızdır, onlardan bir hareket bekleriz haksızızdır, sevgilerini göstermelerini isteriz doyumsuz oluruz... onun gözünde hep sen haksız olacaksın. kendi eksikliklerini hep seni suçlayarak telafi edecek, asla kendine dönüp ben ne yapıyorum bu kızın derdi ne demeyecek. neden böyle adamları tercih ettik bilmiyorum ama erkeklerin hepsinin böyle olmadığına eminim. sanırım herkesin hayatta böyle bir acı tecrübesi oluyor ve biz de bunu yaşadık.
aylarca en büyük hatam kendimi suçlu hissetmek oldu oysa aslında onlar bizi suçlamıyorlar, bizimle değil dertleri vicdanlarını rahatlatmak ve kendi hatalarını örtbas etmenin derdindeler. bu nedenle onun sözlerine kulak asma sakın. o suçluluk psikolojisine girersen kurtulamazsın. sende hiçbir hata yok, tek hatan belki eğer içinden bir an olsun geçtiyse acaba değişir mi demen olmuştur içten içe