kuzum benim hepimiz zaman zaman yaşıyoruz bunları. bunlar hep insani normal haller.
yiyoruz çünkü yemek belki de bilinçaltımızda bizi mutlu eden bir eylem olarak kayıtlı.
seni mutlu eden başka eylemler bulduğunda oraya yöneleceksin.
en önemlisi kendini tam ve rahat olarak nasıl ifade edebiliyorsan o şekilde yaşamak . sen bir bireysin öncelikle kendine bağlısın. senin de aklın fikrin var ve öncelikle kendinden sorumlusun.
atıyorum kilondan etrafındakiler memnun olmadığı için memnun değilsen bunu bırak gitsin.
(mesela ben birileri beğenmiyor diye değil de sağlıklı beslenmek ve diz sağlığımı korumak daha çevik ve dinç olmak için kiloma dikkat etmeye çalışıyorum.)
bir şeyleri kendin değil de başkaları istediği için ya da başkalarını memnun etmek için yapıyorsan onları yapmayı bırak ve kendin aslında ne yapmak istiyorsan onu yap.
kimseye kendimizi hoş göstermek ya da ispat etmek zorunda değiliz.
inan bana bunu yapmayı bıraktığında üzerinden bir ton yük kalktığını göreceksin.
bir de başkalarının görevlerini de üstlenme. bize yapmak zorundaymışız, bizim görevimizmiş gibi çocukluktan beri dayatılan bir çok şey aslında sadece bizim görevimiz fln değil. yapabildiğini yap yapamadığını bırak gitsin. öyle zannettiğimiz gibi işler kalınca dünyanın sonu gelmiyor. hiçbir şey de mükemmel olmak zorunda değil.
duygularını ve fikirlerini ifade etmekten asla çekinme. kime ne kadar saçma gelirse gelsin.
ifade edemediklerin seni karamsarlığa iten şey olabilir.
bezen kuyuların en dibinde buluyorum ben de kendimi. lakin bu süreçler sonsuza kadar sürmeyecek. gelip geçici şeyler.
aslında bilmemiz gereken bunların tamamen normal haller olduğu. tıpkı kış mevsiminin normal olması gibi. bir gün hava günlük güneşlik olur, bir gün yağmur yağar, bir gün kar yağar.... bir gün karamsar hissederiz bir gün cıvıl cıvıl. zaten olması gereken de bu. robot muyuz biz ayol :)
şimdi hiç içinden gelmese bile gülümse
ve de ki:
"hiç bir şey umurumda değil. isterse dünya tersine dönsün. öf amaaaannn yandan yandan"