Nerden nasıl başlıcağımı hiç bilemiyorum yaşamak istemiyorum
çok yoruldum çook
23 yaşında 3 çocuk annesiyim 4,5yaş kızım ve 19 aylık ikiz oğullarım var ve dünyanın en mutsuz sevgi görmemiş biriyim ağlamaktan zar zor yazıyorum hangi birini yazayım diye hakınızı helal edin hauatım boyunca kimse beni anlamadı kimse derdin varmı demedi
Çocuklara tek bakıyorum çok zorlanıyorum eşim biz yokmuşuz gibi davranıyor, nefes alsak ondan bile şikyetçi ne sohbeti var ne muhabeti iki düşman gibiyiz şu yaşımda bu kadra dert çok fazla yapamıyorum olmuyor vallah elimden hiçbirşey gelmiyor
çocuklar hep tartışmanın içinde her türlü geçimsizlik var bir anne olarak en çok çocuklarım için üzülüp yıpranıyorum onlara yeterince bakamıyorum mutlu olmayan biri nasıl mutluluk saçabilir ne kadar zorlasamda bir yerden sonra tükeniyorum
Şimdi diyeceksiniz neden 3 çocuk yaptınız bizim nefes almaya bile hakımız olmayan bi yerde elden ne gelir ki , görücü üsülü evlendik 18 yaşımda evlilik nedir bilmiyordum evden çıkmazdık baskıcı bir ailede büyüdüm
Çocukluğunu yaşamayan biri çocuk büyütüyor
eşimle evlendiğimizden beri hep kavga tartışma herşey var ama bir hün olsun derdimi kimseye anlatmadım, anlatmaya kalksam (anne,abla,kardeşime) senin derdin yokki biz senden daha kötü durumdayız derler alay ederler
Ben hayat doluydum güleryüzlü sıcak kanlı biriydim ve en kötü kavgadan sonra bile hep sabretim evlatlarım için hep güldüm , sanki gülersem geçecek miş gibi
Evde hergün kavga tartışma eşim çok bencil
Yeminle şuan burda evde ölsek ruhu duymaz
Aynı odada uyumuyoruz çünkğ o çok bencil sadece kendi rahatını düşünüyor gece gündüz başka odada telefonla oynuyır yada uyuyor