- 26 Eylül 2010
- 17.555
- 32.863
- 798
Konum çok uzun aslında, nasıl toparlayacağım sinir olduğum şeyleri bilemiyorum. Anlatasım da yok birileri bir şeyler söylesin ben dinleyeyim istiyorum ama sizlerin akıl vermesi için benim ayrıntıları anlatmam gerek. Bazılarınız benim durumumu biliyor. Bilmeyenler için "neden kaynanayla oturuyorsun" demesinler diye açıklamalarımı yapayım. Bilenler ilk paragrafı geçebilir:)
Biz daha evlenmeden (nişan olmasına yakın) eşimin ailesinin evleri kentsel dönüşüm sebebiyle yıkılıyordu. Eşimin ailesi senenin 3/4'ünü yazlıkta geçiren insanlar olduklarından kiraya çıkmaları mantıklı değildi ama eşim tek kalacağı için çıkacaklardı. Eşim ise bana danıştı, biz bir yıllık kira parasını ailemden alıp peşinat yapsak ve ev alsak, onların ev zaten 1 seneye kalmadan bitecek; hem boş yere kira verilmemiş olur hem biz ev sahibi oluruz dedi. Tabi ailem ortada bir şey yokken pek razı olmasa da ben ikna ettim ve evi dahi görmeden vekalet göndererek, nişanlanmadan almış bulunduk. Hesaplara göre biz yazın evlenecektik onlar ise eylül ekim gibi taşınacaklardı, zaten o dönem yazlıkta olacakları için hiç aynı eve girmeden geri ayrılacaktık. Sadece bir kaç ay ben eşyalarla oturacaktım. Hesaplar tutmadı, aradan 1.5 sene geçti,bu sürede aralarda geldiler ama çoğunlukla yazlıkta kaldılar; şimdi ise kış gibi evin biteceği söylendi. Ben tabi çok seviniyorum.
Bu 1.5 sene içinde haliyle eşimle tartışmalarımız çok oldu. Hem başka şehre, bilinmezliğe gelmişim hem hesaplar çarşıya uymamış, evliliğe alışamamışım derken son zamanlarda bir şeylerin yoluna girdiğini düşünüyordum ki yanılmışım.
Ben kendimizi 3-4 ayda nasıl ayarlayacağımızı, neleri yapabileceğimizi düşünürken eşimin aklında zaten hep kış geçince taşınmaları var. Ona göre beklesinler, bina kurusun, bizim evdeki gibi küf problemi olmasın(bizim ev onlar taşınırken yeni bitmiş). Ben yine anlayış gösterdim, kışın zor olur evet,tamam yaz başı olabilir, ben de yaz tatilinde rahatça döşerim diye düşündüm. Salak mıyım neyim gerçekten sanki kışın taşınan yok. Nakliye alıyor götürüyor, gerisini evde hallediyorsun. Geçen gün telefonda "o zaman yaz sonuna kadar bekleyin" dediğini duydum, burnumdan solumaya başladım ama dur dedim kendimi tutayım. Kayınpederim taşınmak istemiyormuş, bana kalsa yaz sonunda falan taşınırım demiş, eşim de tamam bekleyin o zaman demişmiş. Ben ne kadar kendimi tutmak istesem de "yeter artık" diye bağırıp çağırmaya başladım, başlarım sizin keyfinize yaşım oldu 30 hala keyfinizi bekliyorum, sen bana ne sözler verdin neler yaşandı, kendine gel vs dedim ve ucuna da bir kaç hakaret ekledim. Bu pasifliğiyle fazlasını da haketti zaten. Biz yeni evliydik ve hala bana fikrimi soracağına, bir an önce kendi evimizi oluşturmaya bakacağına ailesinin evini düşünüyor. Hatta giderken eşyaların çoğunu almayıp yenileme ihtimalleri de çok yüksek. Yani ben zaten boş yere eski eşyalara bekçilik ettiğim gibi süre gittikçe uzuyor. Benden başka rahatsız olan yok.
Olay büyük değil belki oradan bakınca ama gerçekten o kadar sinirlendim ki bütün camı çerçeveyi indiresim var, sakinleşemiyorum. Evlendiğimden beri ha bitti ha bitecek şu ev diye beklemekten fenalık geldi. Eşya, ev olayından ziyade eşimin bu kadar anlayışsız olmasına sinirleniyorum. Bu zamana kadar eşimin ailesiyle her şeyi tatlılıkla yürüttüm ve son dakikalarda bozuşmak da istemiyorum,. Ben söylersem gelin böyle dedi diye küsebilirler, alınırlar belki ama oğulları açıklarsa kırılmazlar diye düşünüyorum ve laf arasında dahi olsa "siz nasıl olsa kışın çıkacaksınız" gibi bir şey bile söylemiyorum ama eşim asla konuşmuyor, net durmuyor. 10 yıl kalacağız deseler tamam diyecek gibi bir hali var. Kiminle konuşacağımı şaşırdım. Anneme anlattım, annem "muhtemelen eşya konusunda size maddi yardımda bulunacaklar, sakin ol, bekle zaten kışın taşınılmaz" dedi ve eşimi savundu.
Şu an elimi her şeyden çekeyim, ara tatilde de gideyim memleketime ve döndüğümde ev döşenmiş olsun diyeyim öyle geleyim diyorum. Hiç mi hiç hevesim kalmadı, hala bir şey olmamış gibi "bu koltuk nasıl" diye fotoğraf gösteriyor ya ne küfürler geçiyor içimden, ya sabır diyip kafamı çeviriyorum. Eşim bekle diyor, annem bekle diyor, eşimin ailesi bekleyin diyor, ben mi yanlışım diye düşünmeye başladım artık.
Biz daha evlenmeden (nişan olmasına yakın) eşimin ailesinin evleri kentsel dönüşüm sebebiyle yıkılıyordu. Eşimin ailesi senenin 3/4'ünü yazlıkta geçiren insanlar olduklarından kiraya çıkmaları mantıklı değildi ama eşim tek kalacağı için çıkacaklardı. Eşim ise bana danıştı, biz bir yıllık kira parasını ailemden alıp peşinat yapsak ve ev alsak, onların ev zaten 1 seneye kalmadan bitecek; hem boş yere kira verilmemiş olur hem biz ev sahibi oluruz dedi. Tabi ailem ortada bir şey yokken pek razı olmasa da ben ikna ettim ve evi dahi görmeden vekalet göndererek, nişanlanmadan almış bulunduk. Hesaplara göre biz yazın evlenecektik onlar ise eylül ekim gibi taşınacaklardı, zaten o dönem yazlıkta olacakları için hiç aynı eve girmeden geri ayrılacaktık. Sadece bir kaç ay ben eşyalarla oturacaktım. Hesaplar tutmadı, aradan 1.5 sene geçti,bu sürede aralarda geldiler ama çoğunlukla yazlıkta kaldılar; şimdi ise kış gibi evin biteceği söylendi. Ben tabi çok seviniyorum.
Bu 1.5 sene içinde haliyle eşimle tartışmalarımız çok oldu. Hem başka şehre, bilinmezliğe gelmişim hem hesaplar çarşıya uymamış, evliliğe alışamamışım derken son zamanlarda bir şeylerin yoluna girdiğini düşünüyordum ki yanılmışım.
Ben kendimizi 3-4 ayda nasıl ayarlayacağımızı, neleri yapabileceğimizi düşünürken eşimin aklında zaten hep kış geçince taşınmaları var. Ona göre beklesinler, bina kurusun, bizim evdeki gibi küf problemi olmasın(bizim ev onlar taşınırken yeni bitmiş). Ben yine anlayış gösterdim, kışın zor olur evet,tamam yaz başı olabilir, ben de yaz tatilinde rahatça döşerim diye düşündüm. Salak mıyım neyim gerçekten sanki kışın taşınan yok. Nakliye alıyor götürüyor, gerisini evde hallediyorsun. Geçen gün telefonda "o zaman yaz sonuna kadar bekleyin" dediğini duydum, burnumdan solumaya başladım ama dur dedim kendimi tutayım. Kayınpederim taşınmak istemiyormuş, bana kalsa yaz sonunda falan taşınırım demiş, eşim de tamam bekleyin o zaman demişmiş. Ben ne kadar kendimi tutmak istesem de "yeter artık" diye bağırıp çağırmaya başladım, başlarım sizin keyfinize yaşım oldu 30 hala keyfinizi bekliyorum, sen bana ne sözler verdin neler yaşandı, kendine gel vs dedim ve ucuna da bir kaç hakaret ekledim. Bu pasifliğiyle fazlasını da haketti zaten. Biz yeni evliydik ve hala bana fikrimi soracağına, bir an önce kendi evimizi oluşturmaya bakacağına ailesinin evini düşünüyor. Hatta giderken eşyaların çoğunu almayıp yenileme ihtimalleri de çok yüksek. Yani ben zaten boş yere eski eşyalara bekçilik ettiğim gibi süre gittikçe uzuyor. Benden başka rahatsız olan yok.
Olay büyük değil belki oradan bakınca ama gerçekten o kadar sinirlendim ki bütün camı çerçeveyi indiresim var, sakinleşemiyorum. Evlendiğimden beri ha bitti ha bitecek şu ev diye beklemekten fenalık geldi. Eşya, ev olayından ziyade eşimin bu kadar anlayışsız olmasına sinirleniyorum. Bu zamana kadar eşimin ailesiyle her şeyi tatlılıkla yürüttüm ve son dakikalarda bozuşmak da istemiyorum,. Ben söylersem gelin böyle dedi diye küsebilirler, alınırlar belki ama oğulları açıklarsa kırılmazlar diye düşünüyorum ve laf arasında dahi olsa "siz nasıl olsa kışın çıkacaksınız" gibi bir şey bile söylemiyorum ama eşim asla konuşmuyor, net durmuyor. 10 yıl kalacağız deseler tamam diyecek gibi bir hali var. Kiminle konuşacağımı şaşırdım. Anneme anlattım, annem "muhtemelen eşya konusunda size maddi yardımda bulunacaklar, sakin ol, bekle zaten kışın taşınılmaz" dedi ve eşimi savundu.
Şu an elimi her şeyden çekeyim, ara tatilde de gideyim memleketime ve döndüğümde ev döşenmiş olsun diyeyim öyle geleyim diyorum. Hiç mi hiç hevesim kalmadı, hala bir şey olmamış gibi "bu koltuk nasıl" diye fotoğraf gösteriyor ya ne küfürler geçiyor içimden, ya sabır diyip kafamı çeviriyorum. Eşim bekle diyor, annem bekle diyor, eşimin ailesi bekleyin diyor, ben mi yanlışım diye düşünmeye başladım artık.