Komşum var, tanistigimizda bir sürü ortak nokta bulmuştuk. Aynı gün sezeryan olmamız dahil. Memkeketine aile ziyaretine gitmişti. Depremde de ordaydı, iki gün ulaşamadım. Allah biliyor ya kurtulsaydı çıkar evine gelirdi diye düşündüm. Fotoğraflarımıza bakıp bakıp ağladım. 3.gün sesini duyduğumda mutluluğumu tarif edemem. Evleri yıkılmamış ama ağır hasar var. Kurtulup il değiştirilmişler. Bugün aradığımda ise telefonu meşguldü. Biriyle konusuyor, konuşabiliyor diye sürekli ağlıyorum. Birkac güne gelecek inşallah, kavuşacağız.
Hepimiz aynı şeyi hissediyoruz eminim. Çocuğumuzu sevmekten, üstüne battaniye örtmekten, çorap giydirmekten, sıcak bir çay çorba içmekten utanıyoruz. Kurtarılan bebekleri kucaklamak, öpmek, emzirmek isteği var içimde.
Allah yardımcımız olsun... Çok zor düzelecek psikolojimiz.