Kayıp konusunda da aslında konusulmamasindan taraf değilim. O anda arkadaşlarımızdan uzulen panik olan vs gorunce geri adım atıp susmaya basladim, onlar adına da uzuldum o anda duygusal baktım yine. Okurken uzulup korktuklari seyleri dibine kadar yasadim ama bu da gercek. Dolayısıyla ben normal bir gebelik dönemi geçiremiyorum mesela. Korkularım evhamlarim kat kat fazla diğerlerine göre. Kayıp yasayan herkesin oldugu gibi. Ve daha fazla desteğe morale ihtiyac duyuyoruz bu açıdan bakılabilir. Empati yapılacaksa cift taraflı yapılabilir bu konuda da. Ilk trimesterde görülen durumlardan biri de bu maalesef ki. Yok saymaya çalışmak bu gerçeği değiştirmiyor. Yaşamış kişilere de bunu içinde bastır konuşma demek aslında o kişinin içinde korkularini büyütüyor farkında olmadan. Olumsuz durumlari yok saymak yerine tam aksine bazı şeylere uyanık olmakta fayda var. Önlem almaya çalışmak için. Tek Dr un verdiği karara uymayip başka Dr a daha gittiği için bebeğini kurtaran insanlar gördüm. Buraya riskli durumda olup korkan yazan herkese de anlatmaya çalıştım. Üşenmedim kimi gördüysem tek tek aynı şeyi tekrar yazdım. Yazarken aynı acıyı yaşadığım halde. Çünkü burayı okuyan insanlar bundan yola çıkıp belki başka yollar arayacak bebeğinin onunla kalmasına vesile olacak. Bunu düşündüm.
Hersey hayata dair. Sevinçler de acılar da. Salt mutluluk diye birsey yok...
Çok teşekkür ederim desteginiz, anlayışınız ve güzel kalbiniz için