Herkes sizinle aynı düşünmek zorunda değil.Açık platform .Düşüncelerimi yazdım.Bana yazmak yerine konu sahibine telkinde bulunun.Siz anlayışlısınızdır.Ben de yıllardır engelli bir kardeşe sahip olduğum için hassas davranmışımdır okGenç bir kardeşimizin neyine yazıklar olsun o daha neyin farkında üstelik engellilere mal mal bakan bir millet vah vah diyen bir millet iken biz napsın isyana düşmüş dert yanmış herkes versin odunu kolay mı engelli bakmak belki bunaldı pesssssssss
Yok olur mu versinler odunu kınasınlar sonra da bu kız gitsin intihar etsinYahu gitmeyin üstüne kızın.
Belli ergenlik çağında birisi, o yaşlarda yüzümüzde sivilce çıksa herkes bize bakıyor sanardık. Memelerimiz büyüse utanır gizlerdik. Herkes bizi izliyor gibi hissederdik. Ergen merkezciliği yaşar, hayali seyircilerimiz var zannederdik. Dünya bizim etrafımızda dönerdi.
Ev içerisinde belki annesi çok zorlanıyor laf söz ediyor kendisini de etkiliyordur bu durum.
Hasta bir insana bakmak çok zor, ilerisini ister istemez hele ki bu yaşta kesinlikle düşünecek. Hele ki ailesi kızın omuzlarına böyle bir yük yüklediyse sözleriyle.
Siz de şu an biraz sakin olun, ergensiniz diye bu şekilde yazıyorum bu arada yaşınız büyük çıkarsa çok şaşırırım. O kadar ileriyi bu küçük yaşta düşünmeyin o zamana kadar fikrinizde kendiniz de değiştirsiniz.
Ayrıca insanlar saçı pembe olana bile göz dikip bakarlar, bakmaları bu kadar önemsemeyin. Hiçbiri önemli değil, ne o bakışlar ne o insanlar. Kardeşinizin hayatı ne yazıkki sizden daha kötü. Kimse engelli olmak istemez, ona daha ağırdır bu yaşam.
Destek olmaya çalışın, o sizin aileniz canınız kanınız. Toplumsal sorumluluklarımız var yerine getirmek zorunda olduğumuz, bu da onlardan biri sizin için.
Belli bir yaştan sonra bu düşünceleriniz yok olup gidecek diye umut ediyorum, biraz yaşınız geçsin daha sevgi dolu olup bu hallerinizden bu düşüncelerinizden vicdan duyarsınız gibime geliyor.
İnsanlar bize bakıp ayıplıyor küçümsüyor diye düşünmeyin, aklı başında, vicdanı olan hiçbir insan bu şekilde düşünmez. Düşünemez. Emin olun, içinizi rahatlattın. Ergenliğin kafası bambaşka olur, ergenlikten çıkınca anlayacaksınız.
18 yaşında şu cümleyi kurmuş bir kıza abla nasihati yorumlar gereklistresten yemek dahi yiyemiyorum ölmeyi isteyecek hale geldim
Konudaki en mantıklı yorum. Herkes konu sahibini linçlemiş ama belli ki yaşamayanın bilmeyeceği bi durumda o da. Evdeki bu durumdan etkileniyor. Yeri geliyor bakım sağlamak zorunda kalıyor. Engelli kardeşle birlikte o da çocukluğunu yaşayamamış. Bence bu kadar linçlemek yerine empati ile yaklaşmak lazım. Hiçbirimiz azize değiliz ki engelli bir bireye bütün hayatımızı adamak isteyelim. Tabi ki hepimiz bir engelli adayıyız ama, etraftaki insanlar için de zor bir durum bu. Konu sahibi içinde tutamamış paylaşma gereği duymuş, belli çok dolmuş, yorulmuş. Psikolojik destek alması şart.
Bahsettiğim arkadaşımdan biliyorum, tüm detaylara hakim olmasam da arada dertleşirdi, kızı tam tanıyı bilmiyorum ama ileri derecede zihinsel engelliydi, öyle ki doktorlar yürümesinin bile mucize olacağını söylemişler arkadaşım azmetti kızını 4 yaşlarındayken yürütmeyi başardı, eğitim almasını istedi ama onda da önüne bir sürü engeller çıktı çünkü kızı konuşamıyordu, açlık-tokluk hissi yoktu ve tuvaletini sadece beze yapabiliyordu, WC eğitimi verilmesi diye bir şey söz konusu değildi bu yüzden de özel eğitim veren okullar kızını kabul etmiyorlardı, İstanbul’da başvurmadığı özel okul kalmadı yıllar sonra bir tanesi günde 1 saat ve ebeveyn himayesinde olmak kaydıyla kabul etti.Aynen öyle. Durum aileler icin vahim. Bakim icin gereken malzemeden tutun, alinacak egitimlere kadar bir sürü zorluk da cikartiliyor. Heleki bir kac hastalik da bir araya geliyorsa aileler icin cok zorlayici bir sürec oluyor. Tabi disardan okununca konu sahibinin yazdigi vicdansiz görünebilir, ama insan her zaman da ayni sabiri gösteremiyor. Onun yasindayken biz hasta babama bakiyorduk. O bizden sabirliydi, ceken o oldugu halde. Ama Almanyada oldugumuz halde bir cok konuda yardimlar yapilmadi. Cogu malzemeyi felan kendi cebimizden ödedik. Babam vefat ettiginde ailesini asla baskalara muhtac etmeyen adamin borclari vardi. Birseyleri disardan yorumlamak yasamaktan daha kolay oluyor.
Önceki konularını okumadım, doğrudur. Defalarca konu açma gereği duymasının sebebi, bunalması ve anlatarak içinden atmak istemesidir diye tahmin ediyorum. Aslında bi terapistle konuşup ona anlatsa daha iyi olucak onun için.Üyenin önceki konularını okumanızı öneririm. Kardeşiyle ilgili açtığı ilk konu değil. Kendisine onlarca yorum yapıldı.
Kötü yorum yapmayacağım, yaşın küçük muhtemelen ama şöyle düşün. Toplumumuzda çok fazla engelli birey var ve bu artık alışılması gereken bir konu. Kardeşin ya da anne baban da böyle olsun istemezdi. İnsanlar baktığı için sen utanmamalısın. Ailene bir şey olursa da o zaman bunu düşünürsün. Yine de bakmak zorunda değilsin bana göre çünkü senin sorumluluğunda olan bir şey değil, zaten böyle düşünmeye devam edersen bakma da.Engelli kardeşim var artık çok yoruldum gittiğimiz heryerde bize bakıyorlar nefret ediyorum artık hayatımdan isyan etmekten istemiyorum ama gerçekten çok yoruldum stresten yemek dahi yiyemiyorum ölmeyi isteyecek hale geldim. İlerde anneme babama bsiey olursa kim bakacak diye düşünmekten kafayı yiyeceğim
Bahsettiğim arkadaşımdan biliyorum, tüm detaylara hakim olmasam da arada dertleşirdi, kızı tam tanıyı bilmiyorum ama ileri derecede zihinsel engelliydi, öyle ki doktorlar yürümesinin bile mucize olacağını söylemişler arkadaşım azmetti kızını 4 yaşlarındayken yürütmeyi başardı, eğitim almasını istedi ama onda da önüne bir sürü engeller çıktı çünkü kızı konuşamıyordu, açlık-tokluk hissi yoktu ve tuvaletini sadece beze yapabiliyordu, WC eğitimi verilmesi diye bir şey söz konusu değildi bu yüzden de özel eğitim veren okullar kızını kabul etmiyorlardı, İstanbul’da başvurmadığı özel okul kalmadı yıllar sonra bir tanesi günde 1 saat ve ebeveyn himayesinde olmak kaydıyla kabul etti.
Hayatınız boyunca size anne diyemeyecek, kişisel ihtiyaçlarını dahi tek başına karşılayamayacak evladınıza bakarken sizin de psikolojiniz kalmıyor maalesef.
Benzer şeyleri bedensel engellilerin aileleri de yaşıyor, biz toplumca engellilere karşı henüz bir bilince ulaşamadık ne yazık ki
Maalesef, konuyu okuyanlar hassastır dikkat ediyorlardır merhamet vicdan sahibidirler ama herkes öyle değil, bazı insanlar acımasız ve çocuklarını da acımasız yetiştiriyorlar, otistik çocuklara bulaşır deyip yaklaştırmayan aileler var bizzat gözümle görüp kulağımla işittiğim vakalar, psikolojik hastalığı olan insanları itip kakıp deli diye bağıranlar, bedensel engelli bireyleri sokak ortasında dövenler.
Yanlış biliyorsam lütfen düzeltin zira siz konuya benden daha hakimsiniz, eğitimci arkadaşlar da bilgi sahibidir, zihinsel veya fiziksel engelli bireylerin aldığı maaş zaten çok yüksek değil belki kendi ihtiyaçlarını bile karşılamıyordur, bunun yanısıra eğitimleri kısıtlı, eğitim için ekstra destek adına bir şeyler yapmak isterseniz maddi imkanlarınızın olması gerekiyor, ayrıca elbette ailelerine bakmak zor gelmez ama bakıma ihtiyacı olan kişiyle sürekli ilgilenmek bir süre sonra psikolojiyi de yıpratıyor ve ailelere psikolojik destek de sağlanmıyor, kendi imkanları dahilinde, yaşadıkları yerdeki hastanelerde psikoloji servisi varsa, randevu alıp gitmeye zaman ayırabilirlerse belki ancak o zaman uzman desteği alabiliyorlar.
Sokaklarda insanların bakışları sözle veya bakışla tacizleri bir yana, engelli insanların kimseye ihtiyaç duymadan gezebilmesi diye bir şeyde söz konusu değil çünkü çok duyarlı olduğumuz için kaldırımların engelli rampalarına araba park ediyoruz, bir kişinin zor geçeceği kaldırımlar yapıyoruz, görme engelliler için kaldırımlara koyulmuş işaretleri söküp bankamatik, otopark gibi alanlarda engelliler için oluşturulmuş yerlere biz yerleşiveriyoruz.
imtihan dunyasindayiz kimimiz sagligiyla kimimiz maliyla kimimizde evladiyla . ablan cok sansliymis sizin gibi merhametli ailesi oldugu icin annen ve sen Rabbimden ahirette mukafatinizi alicaksiniz insallah18 yaşımda ablamın kanseriyle sarsıldı ailemiz tam bakıma muhtaç biri haline geldi. O zaman kanser bu kadar yaygın değil herkes bulaşıcı hastalık muamelesi yapıyordu. İki tanede dünya tatlısı yeğenim vardı küçükler daha biri 3 diğeri 5 yaşında. Ablama annem bakıyor ama yaşı var. Yani her an annemde ölebilir düşüncesi var. Annemin birşey söylemesine gerek yok ona bişey olsa ablama ben bakıp olurda ablamada bişey olursa yeğenlerime anne olurum psikolojisindeydim. Hastalığı boyunca yapamadığı anneliği ben yaptım. Utanmak yerine onunla gurur duydum.
18 yaş diyorsunuz ya insan 18 yaşında ergen filan değil tüm sorunları sırtına yükleyebilecek yaşta.
Ha tek fark çocukluktan beri maruz kalıyor belki onun travması olabilir. Ama vicdan,merhamet,sevgi,iyilik bunların hepsinin olabileceği bir yaşta konu sahibi.
Allah konu sahibine de versin ne diyebilirim ki
Kendini onun yerine koysan onun ne acılar ne zorluklar çektiğini anlasan inan hayata küsersin, gerçekten zor şeyler. Biz toplum olarak engelli bireylere hoşgörü ile yaklaşırız kimse aşağılama amacı ile bakmaz "ah yazık yavrum" der gibi bakar. Kardeşinin yanında olmak ona destek olmak yerine bunu yapmak çok üzücü.Engelli kardeşim var artık çok yoruldum gittiğimiz heryerde bize bakıyorlar nefret ediyorum artık hayatımdan isyan etmekten istemiyorum ama gerçekten çok yoruldum stresten yemek dahi yiyemiyorum ölmeyi isteyecek hale geldim. İlerde anneme babama bsiey olursa kim bakacak diye düşünmekten kafayı yiyeceğim
imtihan dunyasindayiz kimimiz sagligiyla kimimiz maliyla kimimizde evladiyla . ablan cok sansliymis sizin gibi merhametli ailesi oldugu icin annen ve sen Rabbimden ahirette mukafatinizi alicaksiniz insallahbu dunyanin gecici oldugunu zaten bir kavrasak sorun olmayacakta sanki hic ölmeyecek hic hasta olmayacak gibi ysiyoruz hergunumuze sukretmemiz lazim saglimiz yerinde
Herkesten sizin verdiğiniz gibi tepki vermesini bekleyemezsiniz hayatta karşılaştıkları zorluklara. Siz daha güçlüymüşsünüz, iyilik ve merhamet doluymuşsunuz bravo.18 yaşımda ablamın kanseriyle sarsıldı ailemiz tam bakıma muhtaç biri haline geldi. O zaman kanser bu kadar yaygın değil herkes bulaşıcı hastalık muamelesi yapıyordu. İki tanede dünya tatlısı yeğenim vardı küçükler daha biri 3 diğeri 5 yaşında. Ablama annem bakıyor ama yaşı var. Yani her an annemde ölebilir düşüncesi var. Annemin birşey söylemesine gerek yok ona bişey olsa ablama ben bakıp olurda ablamada bişey olursa yeğenlerime anne olurum psikolojisindeydim. Hastalığı boyunca yapamadığı anneliği ben yaptım. Utanmak yerine onunla gurur duydum.
18 yaş diyorsunuz ya insan 18 yaşında ergen filan değil tüm sorunları sırtına yükleyebilecek yaşta.
Ha tek fark çocukluktan beri maruz kalıyor belki onun travması olabilir. Ama vicdan,merhamet,sevgi,iyilik bunların hepsinin olabileceği bir yaşta konu sahibi.
Allah konu sahibine de versin ne diyebilirim ki
Herkesten sizin verdiğiniz gibi tepki vermesini bekleyemezsiniz hayatta karşılaştıkları zorluklara. Siz daha güçlüymüşsünüz, iyilik ve merhamet doluymuşsunuz bravo.
Bu kadar merhametin içinden keşke biraz da şu kıza da merhamet duyabilseniz, ölmek istediğini söyleyen 18 yaşında bir kız var burda da. Burda yazdığınız yorumların da bi vebali var. Lütfen ona göre düşünerek yazın, bu sözüm sadece size değil konu sahibi ile empati yapamayan herkese.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?