Benim için bir başarı kıstası üniversite sınavında kutucukları işaretleyebilmek değil, burada ayrışıyoruz.
Ayrıca aynı yolları geçmeyen kişilerden de aynı başarıyı beklemenin abes olacağına adım kadar inanıp, fırsat eşitliğini savunuyorım.
Siz buradan yola çıkarak sosyal, kültürel ve eğitim beceleri hakkında da fikir yürütüp yargıya varıyorsunuz, ben ise bir cevherin ancak uygun şartlar altında parlayabileceğine inanıp, o şartları sağlamakta herhangi bir faydam olacaksa bunu esirgememeye inanıyorum.
Ne sizin aksini düşünecek haliniz yok bu saatten sonra ne de benim destek görmeyi belli bir gruba indirgeyecek halim yok.
Siz onlara edin, ben öbürlerine böylece her ikisini düşünenlere de el değmiş olur, kazanan toplum olur
Ben ogrenciyken hangi sartlarda, nasil bir okulda, nasil bir ailede, nasil maddi sorunlarla okudugumu yazmadim.
Üstün bir basari mi gösterdim hayir. Ama o imkânlara gore en iyisiydi.
Koca okulda, baraj geçen yoktu, üniversiteye yerlesen tek kisi bendim. Dershaneye de gitmedim.
Bunlari ayni yoldan geçmediğimi düşündüğünüz icin yaziyorum.
Sapik öğrenciler, sapik ogretmenler, derse sarhoş giren ogretmenler, öğretmeni akil hastanesine yattigi icin 2 ay bos geçen dersler, bunlara goz yuman idari kadro, karisi hamile diye o sene ona sinif verilmeyen, dolayisiyla donem dersini alamayan biz, böyle bir okul yani...
Aileme hic girmek istemiyorum. Depresyonda bir anne, evde buyukanneler, ise gitmeyen bir baba, her gun kavga, kucuk kardes sorumlulugu... ozetle böyle.
Ben bu sartlarda bitirdim okulumu.
14 yasinda yeterince bilmedigim ve okulda da hiç ögretilmedigi icin yanlis tercih yapip gorece iyi bir puanla girmek zorunda kaldigim lisede yasadiklarim bunlar. Hatamin sorumlulugunu almak zorunda kaldım.
Uzun uzun yazmak istemezdim ama ayni yoldan gectigimi görün istedim.
Sosyal hayat becerisinin uygun sarti mi var?
1. Sınıfta parmak kaldirirsin, ogretmenin onay verince konusursun, kapiyi tiklayarak iceri girersin. bu beceriler hayat bilgisinde öğretilir. Herkese ogretilir. Okulda ogrenemezsen ailede ogretilir.
18 yasina geldigi halde bunlari bilmeyen sosyal hayatta var olamaz ki parlasın.
Liseye basliyor olsa bu fikirde olmam. O zaman bir umut, bir basari beklenmeden de destek olunur. O destekle daha da hirslanir. 4 senede her sey en iyisine dönüşebilir.
Ama bu üniversitede. Kazandigi bölümü okuyacak, is imkani bastan belli. Dönüşebilecek bir durum yok.
Benim imkanım varsa yenibastan bir çocuk yetistirmeye degil, kendini yetiştirmiş, gelecek vaad eden ama imkani olmayan bir çocuğa yönelirim.
Olmasi gereken de budur. Uygun şartlarda parlar belki diye umut vaad etmeyen bir çocuğa imkan saglamak, imkani olmayanlarin hakkina girmektir.